Birtingur - 01.01.1961, Síða 52

U n g f r ú i n hefur hnigið niður dauðvona, hring-
ir, B e n g t kemur inn.
Ungfrúin: Komdu með skerminn! Fljótt —
ég er að deyja!
B e n g t kemur að vörmu spori með skerminn,
dregur hann sundur fyrir framan ungfrúna.
Stúdentinn: Lausnarinn kemur! Komdu
sæll, bleiki og mildi riddari! — Sof þú, fagra
vansæla vera, sem þjáist að ósekju — sofðu
draumlaust, og þegar þú vaknar . . . fagni þér
sól sem brennir ekki, heimili þar sem ekki sést
ryk, frændur sem eru óþjakaðir af smán, óflekk-
aður kærleikur . . . Vitri miskunnsami Búdda, er
situr hér og bíður þess að sjá himin vaxa upp
úr jörðunni, gef þú oss styrk í þraut, hreinan
vilja, að vonin þurfi ekki að verða sér til
smánar!
Það syngur í strengjum hörpunnar; herbergið
fvllist hvítu ljósi.
Sól ég sá, svo þótti mér
sem ég sæi göfgan guð;
sinna verka nýtur seggja hver,
sæll er sá sem gott gerir.
Reiðiverk þau þú unnið hefur
bæt þú ei illu yfir;
grættan gæla skaltu með góðum hlutum;
það kveða sálu sama.
Enginn óttast nema illt gjöri,
gott er vammalausum vera.
Kvein heyrist á bak við skerminn.
Veslings litla barn — barn þessa heims villu,
scktar, þjáninga og dauða; heims hverfulleika,
mistaka og kvala! Himnafaðirinn verði sál þinni
náðugur ...
Herbergið hverfur; fyrir miðju sviði stígur
Toten-Insel eftir Boecklin fram; lágt sef-
andi sorgarlag heyrist utan úr eyjunni.
Einar Bragi Sigurðsson
íslenzkaði