Birtingur - 01.01.1961, Blaðsíða 87

hrjóstuga héraðs. Mér virtist allir óst-
úðlegir og hóttprúðir, en mér var
ókunnugt um sifjaspell Langlois-ættar-
innar, ókunnugt um, að lögbókaranum
og kaupmanninum væri heldur kalt til
Roblet gamla, af því að hann hafði
komið að syni lögbókarans og dóttur
kaupmannsins í hlöðunni sinni. Mér
var ókunnugt um að óstin væri til
leigu. Ég var ungur að órum og trúði
ó lífið.
Ég var heldur ekki einn um það. Spöl-
korn fró heimili mínu bjó telpa. For-
eldrar okkar voru vinafólk. Við höfð-
um alizt upp við sama hugsunarhótt
og sömu siðareglur, Við vorum bæði
jafn saklaus.
Hve oft höfðu ósótt mig um nætur sftt
svart hór hennar, stór spurul augun,
hörundið gulbrúnt eins og jörðin, tign-
arlegur limaburður hennar, sem minnti
ó tatarastúlku? Mér fannst ég líka
hafa séð í augum hennar aðdóun ó
framkomu minni, sem ég ætlaðist til
að væri karlmannleg. Við vorum ung
að órum og trúðum ó lífið.
Svo var það dag nokkurn, er við geng-
um sem svo oft endranær eftir stígnum
við kirkjuna, að hún hrasaði og datt.
Það var ekkert til að hafa orð ó. En
þegar ég rétti henni höndina til að reisa
hana upp, eignuðumst við leyndarmól,
það leyndarmól, sem veitir óstinni full-
tingi. Við roðnuðum bæði og skiptumst
ó nokkrum orðum í trúnaði lógri röddu.
Núna loks er mér Ijóst, hve þetta
andartak var alvarlegs eðlis. Við sór-
um hvort öðru ævarandi óst — tólf
óra gömul. Hennar vegna drýgði ég