Birtingur - 01.06.1966, Blaðsíða 28

við gráti a£ örvilnan. Og straumurinn var að
skclla mönnum á bílana svo hausarnir brotn-
uöu. Par lagaði allt í blóði. Og allt í einu
fylltist ég brennandi hatri á öllu sem stóð fyrir
þessu hrópi „Engar fyrirskipanir" og það, þeg-
ar fólk var að deyja, vegna heimsku einhvers
manns. í fyrsta skipti á ævinni hugsaði ég með
hatri til mannsins sem við vorum að fylgja til
grafar. Hann gat ekki talizt saklaus af þessum
ósköpum. „Engar fyrirskipanir,“ það var það
sem olli ringulreiðinni og blóðbaðinu við út-
för hans. Nú sá ég í eitt skipti fyrir öll, að það
mátti ekki bíða eftir fyrirskipunum, þegar
mannslíf voru í hættu — þá varð að hafast að.
Ég veit ekki hvernig ég fór að, en ég ýtti dug-
lega frá mér með hnefum og olnbogum og var
farinn að hrópa:
„Myndið keðjur! Myndið keðjurl“
Fólk skildi ekki, svo ég fór að tengja saman
með valdi hendur þeirra sem ég náði til, á
meðan ég jós úr mér öllum þeim verstu
ókvæðisorðum sem ég mundi úr mínum jarð-
fræðileiðangri. Nokkrir knálegir ungir menn
voru nú farnir að hjálpa mér. Og þá skildi
fólkið. Það greip saman höndum og myndaði
keðjur. Við hömuðumst áfram, kraftakarlarn-
ir og ég. Hringiðan var tekin að hægja á sér.
Múgurinn var ekki lengur eins og villidýr.
„Konur og börn upp í bílanal" hrópaði einn
af ungu mönnunum. Og konur og börn voru
handlönguð, svifu yfir höfuð okkar upp í bíl-
ana. Ein konan sem við handlönguðum barð-
ist um ofsalega og grét. Ungi lögregluþjónn-
inn sem tók á móti henni strauk klaufalega á
henni hárið og reyndi að hugga hana. Það
fóru um hana nokkrir skjálftakippir, svo varð
hún allt í einu róleg. Lögregluþjónninn tók
ofan húfuna af ljósum liárlubbanum, brá
henni fyrir andlit konunnar og grét.
Lengra framundan var önnur hringiða. Þang-
að brutumst við, kraftakarlarnir og ég, og
aftur tókst okkur með hnefum og bölvi að fá
fólkið til að mynda keðjur til að bjarga sér.
Á endanum var lögreglan einnig farin að
hjálpa til.
Allt kyrrðist.
„Þú ættir að ganga í lögregluna, félagi, við
gætum notað mann eins og þig,“ sagði einn
lögregluforinginn við mig og þurrkaði sér
um ennið með vasaklút eftir eina skorpuna.
„Gott. Ég skal hugsa rnálið," sagði ég kulda-
lega.
Einhvern veginn var ég nú búinn að missa
allan áhuga á því að sjá jarðneskar leifar Stal-
íns. í staðinn fór ég með einum stráknum sem
hafði stjórnað keðjunum; við keyptum okkur
vodkaflösku, og hann gekk heim með mér.
„Sástu Stalín?“ spurði móðir mín.
„Já,“ sagði ég dræmt um leið og ég skálaði við
strákinn.
26
BIRTINGUR