Nýtt og gamalt - 01.01.1915, Blaðsíða 36

34
að (lrýgja. Oss er ein einasta hjálp búin,
og það er dauðinn, lífiðeross óþolandi helviti.
deg átti fjelaga, góðan vin frá sama bœ
og jeg er frá; jeg hitti hann í fyrradag.
Hann var ósærður, og spurði mig, sem
kom frá slátrun í hjeraði okkar, hvort jeg
vissi hvernig foreldrum hans og systkin-
um liði. Jeg vissi það fullvel, en vnrðist
samt allra frjetta. Nú er búið að skjóta
hann, og nú veit liann ef til vill livers
vegna jeg vildi ekki segja neitt, því að
allir ættingjar hans voru drepnir. — Jeg
get sagt yður, frú, hvernig Þjóðverjar hafa
myrt þá, og hvernig þeir hafa myrt
margar konur, og þar á meðal unnustu
mína. Konurnar voru reknar nærri klæð-
lausar fram fyrir eina herdeildina. Her-
mennirnir stóðu með brugðnum sverðum
andspænis þeim, og önnur hermannaröð
var að baki þoirra, og svo var skipað á-
hlaup frá báðum hliðum.
Þannig var það, frú, og þegar jeg heyrði
um það, varpaði jeg mjer til jarðar og lá
í sólarhring eins og jeg væri dauður.
Þegar jeg loks reis á fætur, var jeg oins
og jeg er nú, vitfirringur, sem þrái raann-
dráp og morð uns jeg fell sjálfur. . .
Jeg skil ekki ófríðinn, frú mín góð, en
ófriðurinn gorir oss að villudýrum, djöflum
og vitfirringum".
G. Á rígvellinuui.
Enskur hjúkrunarmaður segir svo frá;
„Pallbyssurnar voru nýhættar, áhrif þeirra
voru hræðileg. — Dauðir menn og særðir