Nýtt og gamalt - 01.01.1915, Side 46

44
gæta þess hvort jeg væri ekki Þjóð-
verji, sem hefði óhlýðnast útlegðar-
skipuninni, og væri enda njósnarmaður.
Þeir voru nærri heila stund að rann-
saka þetta. Skilríki mín sýndu að
jeg var Norðmaður, en þeir vefengdu
þau, treystu heldur ekki skjali frá lög-
reglunni í Antverpen. „Þess háttar
skjöl getur hver maður haft“, sögðu
þeir. — Þeir þóttust vissir um að
Þjóðverji byggi í húsinu; sennilega
hafa einhverjir nágrannar mínir sagt
þeim það. Getur líka verið að fyrirlið-
inn hafi haldið að Norvegur væri fylki
i Þýskalandi. Hann skildi ekki þýsku.
Sannleikurinn var, að ýmsar líkur
voru gegn mjer frá sjónarmiði kaþólskra
Belgja. Við hjónin töluðum þýsku í
búðunum, til þess að gjöra þeim hægra
fyrir sem skildu ekki frönsku, enda
vorum við ekki vel fær í henni. Jeg
var prótestantatrúar, eins og keisar-
inn þýski — villutrúarmaður, og þvi
uppreisnarmaður gegn hinni sönnu
kirkju, að þeirra dómi. Jeg sagðist
vera prestur, en það var ekki presti
líkt, að eiga konu og 3 börn! —
„Prestur hlýtur að vera ókvæntur",
sögðu þeir. Svo bættist það við, sem
jeg reyndar vissi ekki þá. sem betur
fór, að Belgir höfðu rekist á þýska
njósnarmenn í kaþólskum presta-
skrúða. Því var prestsnafnið fjarri
því að vera mjer meðmæli.
Þeir leituðu vandlega, ráku nefið i