Vera - 01.12.1983, Blaðsíða 30

En við hvað vinniði þá með?
Flestar unnu viö kennslu samhliða en
nokkrar einnig viö hönnun á flíkum úr ís-
lensku ullinni og var greinilegt aö Lang-
brækur áttu stóran þátt í velgengni okkar á
þeim vettvangi. Jafnframt kom í Ijós aö það
voru margir karlmenn, sem lifðu af t.d.
keramikiðn sinni en þeir áttu þaö sameigin-
legt aö vera iðnmenntaðir menn sem höfðu
ekki listskólanám að baki. Höfðu snúið sér
að framleiðslunni og lifðu af því.
Hvað forma KONUR í leir? (spyr ég
Elisabetu frænku mina full aðdáunar og
legg mikla áherslu á KONUR)
Það fer eftir efninu - svarar hún.
Ég gef mig ekkert með þetta og spyr þá:
Skilar það sér ekki í verkinu að það er
unnið af KONU en ekki... þið vitið ...
hinu? Nú komst verulegt fjör í umræðuna
verð ég að segja.
Konurnar voru mjög ósammála um hvort
svo væri. Það endurspeglaðist meira ein-
staklingsbundið og færi eftir efninu sem
unnið væri í og möguleikum þess. Það var
bent á t.d. grafískar teikningar Ragnheiðar
Jónsdóttur þar sem þessi sérstaka reynsla
kæmi mjög jákvætt fram. Líka að þó ekki
væri unnið meðvitað úr sinni reynslu sem
kona í verkunum þá gæti það speglast í
formi og litum.
En Elísabet frænka sagði að mesti mun-
urinn væri sjálfsagt í vinnuaðstöðunni.
Konur vinna á hlaupum en ekki frá 9-5. Við
erum með börnin og getum þar af leiðandi
aðeins unnið í stuttan tíma í einu. Konur
væru eilíft með hugann við eitthvað annað
á meðan þær væru að vinna. Þær losnuðu
ekki við þessa reynslu og hún gæti á ein-
hvern hátt skilað sér í útkomunni. I gegnum
þessi vandamál lærum við konur að nýta
okkar tíma og skipuleggja hlutina. Við þjálf-
um okkur í að einbeita okkur í stuttan tíma
en svona skapandi starf er auðvitað krefj-
andi.
Sjálf sagðist hún sækja efniviðinn út í
náttúruna utan við heimilið. (hún býr úti á
landi og börnin eru heima hjá henni). Fyrir
sig væri þetta tjáning í efni sem orðin geta
ekki sagt. Endursköpun ákveðinnar
stemmningar.
Nú fór umræðan á víð og dreif og mikið
var talað um börnin og hve stór þáttur þau
væru í lífi okkar kvenna. Ein talaði um þá
sterku löngun sína meðan börnin voru lítil til
að vera ein - þessi tilfinning að geta aldrei
verið ein. Önnur sem var einstæð og hafði
börn sín á dagheimili, hana dreymdi um að
hafa börnin heima hjá sér og eiga góða
vinnustofu þar sem væri pláss fyrir þau öll.
Og þá sagði sú sem hafði vinnustofu heima
og var með börnin heima líka, frá alls konar
hjálparstarfsemi (skemmdarverkum) sem
börn sín hefðu unnið á verkum hennar. Enn
önnur rifjaði upp eina helgi þegar börnin
fóru til pabba síns og hún var alein heila
helgi — yndislegt.
Rúna bætti því síðan við að konur gætu
|> fyrst unnið af viti eftir 40 ára aldurinn. Þegar
w hún var með börnin sfn lítil vann hún ekki
stærri myndir en þær sem komust með
góðu móti fyrir á eldhúsborðinu til að geta
Ellsabet Haraldsdóttir
komið þeim undan áður en hellt væri niður
á þær. Þannig að þær myndlistarkonur
bjóða hverja hrukku velkomna í hópinn og
gráu hárin því það færir þær nær frelsinu.
Þær hlakkar til að eldast. Var hlegiö hátt ög
vel og lengi að þessari skemmtilegu speki
(og huggun!) - sem svo ótrúlegur sann-
leikur reynist í.