Vera - 01.12.1983, Blaðsíða 31

77/ að koma okkur að efninu aftur spurði
ég: Hvers vegna eruð þið að þessu
brölti?
Af þörf og þrjósku - var svarað og mikið
hlegið. En það var samdóma álit þeirra að
það var ekki hægt að hætta ef konur byrj-
uðu á þessu yfir höfuð. Þú tapar sjálfinu - á
einhvern hátt ef þú heldur ekki áfram. Borg-
hildur sagði að hún hefði tekið sér hlé í 10 ár
(við að gera hvað? - getiði nú stelpur) og
fann mjög sterkt fyrir þessari þörf að koma
þessum árum frá sér. Efnið sem konurynnu
með væri einstaklingsbundið og gæti jafn-
vel verið tilviljun . . . og þó ekki.
Hvernig hefur ykkur verið tekið af
gagnrýnendum? (sem eru jú flestir karl-
remb. . .)
Þær voru sammála um að karlgagnrýn-
endur skildu ekki hvað konur (og þá sér-
staklega textíl) væru að gera. Þær væru
gjarnan kallaðar textílkerlingarnar. Það
væri sérstaklega efnið sjálft sem karlmenn
virtust ekki þola. Þeir væru rígbundnir við
sjálft myndlistarformið þ.e. mynd á að vera í
ramma og með gleri. Reyndar sögðu þær
að um leið og þær væru búnar að setja
myndir sínar í ramma og bak við gler seld-
ust þær um leið!
En til samanburðar tóku þær umfjallanir
Hrafnhildar Schram um sýningar þeirra og
var mikill munur á hvernig hún skrifaði eða
þeir.
Hvernig gengur að fá viðurkenningu í
karlasamfélaginu?
Þær sögðu að það vantaði grátlega alla
þekkingu og upplýsingar um listiðnað. Hér
vantaði listiðnaðarsafn. Listiðnaður og þá
keramik og textill er ekki viðurkenndur hér á
landi sem list. Það er efnið sjálft sem ekki er
viðurkennt. T.d. kaupir Listasafn (slands
ekki listiðnað. Það er mjög stutt síðan að
ofin verk voru loksins keypt af safninu, og
31
Verk eftir Rúnu (Sigrúnu Guöjónsdóttur)