Vera - 01.12.1983, Blaðsíða 45

Rannveig Ólafsdóttir, hjúkrunardeildar-
stjóri á göngudeild Kvennadeildar Land-
spítalans:
,,Mér fannst þetta virkilega tímabært,
eiginlega fór ég upp í Gerðuberg fyrir rælni,
var búin að hugsa mér að líta inn en svo
endaði með því að ég sat allan daginn og
hafði gaman af. Ráðstefnan átti meira en
rétt á sér og árangurinn, stofnun Samtaka
kvenna á vinnumarkaðnum, leggst vel i
mig. Mér leist vel á það, sem kom frá undir-
búningshópnum eins og sagt var frá því í
sjónvarpinu. Samtök af þessu tagi gætu
gert mikið gagn. En að konur segi sig úr
félögunum og myndi kvenna-verkalýðs-
hreyfingu, það myndi ég ekki vilja. Þá
værum við að stimpla okkur sem sérstaka
kvennastétt og ég yrði dálítið hrædd við
það.
Orsakirnar já. Já, ég get tekið undir það
sem kom fram í Gerðubergi varðandi þær.
Við eigum sjálfar mikið sök á þessu, þetta
er manns eigin leti, það er svo þægilegt að
sitja heima í stofu og láta aðra standa í
þessu fyrir sig. Og já, fyrir konum er þetta
oft tímaspurning, það er þetta að rífa sig frá
skyldustörfunum heima, það vill vera erfitt.
Það er þessi fórnarlund líka. Svo vill það
líka vera svo, t.d. í okkar félagi, að margar
eru kannski í 40% vinnu og þetta eru auka-
tekjur, þannig að ef á reynir er viljinn ekki
alltaf fyrir hendi. Eins er með læknaritara,
margar þeirra eru t.d. læknisfrúr og eru að
þessu meira til að komast út og hafa eitt-
hvað auka. ,,Jú, auðvitað þarft þú að hafa
meiri tekjur, þú sem þarft að sjá fyrir
heimili“ segja margar þeirra við starfssyst-
ur sínar en átta sig ekki á að samstaðan ein
geturbreytt því.“
Dagbjört Sigurðardóttir, starfar hjá Verka-
lýðs- og sjómannafélaginu Bjarma á
Stokkseyri, áður í frystihúsinu:
„Félaginu mínu barst tilkynning um ráð-
stefnuna og ég gerði mér því erindi í bæinn
til að sitja hana. Ég var mjög sátt við það
sem þarna kom fram og einkum var ég
ánægð með skipulag ráðstefnunnar,
hvernig hún var uppbyggð. Þarna voru
engir sem trjónuðu yfir aðra með fyrir-
lestrum heldur var talað saman þannig að
mér fannst mikið koma út úr þessu, meira
en oft vill vera.“
Varðandi lausnir til úrbóta, sem ræddar
voru í Gerðubergi hafði Dagbjört þetta að
segja: ,,Út af fyrir sig er hægt að segja að
kvótakerfi myndi bjarga málum mikið, en
það er þó ekki rétt leið. Það sem vantar er
að konur skilji sinn vitjunartíma en það er nú
svo langt í land með það og á meðan svo er
og breyting ekki fyrirsjáanleg, þá gæti
kvótakerfið breytt miklu en það yrði að vera
tímabundið. Þetta með að ganga úr verka-
lýðsfélögunum er alls ekki uppi, það væri
vissulega ein leið og það er oft verið að
ræða þetta en úr því verður ekki. Aftur á
móti líst mér vel á Samtök kvenna á
vinnumarkaðnum, þau eru alveg bráð-
nauðsynleg en svo á eftir að sjá hvernig til
tekst auðvitað. En þessi samtök ættu að
geta staðið á bak við konur sem eru í for-
svari, það er nú einmitt nokkuð sem þær
hefurvantað, bakhjarlinn.
Já, ég hef verið að segja öllum frá því
sem þarna kom fram, öllum sem heyra vilja
og það eru afskaplega færri sem ekki vilja
hlusta. Af undirtektunum marka ég ekki
annað en að það sé gott hljóð í konum
núna. Við munum segja frá þessu á fund-
um, það er áríðandi að sem flestir viti hva
er að gerast og tali saman.“
45