Vera - 01.07.1984, Qupperneq 10

REYNSLA
MÍN
A
Hvaö vissirþú um „breytingaskeiðið”
áður en það byrjaði hjá þér sjálfri?
Hvað mig áhrærir þá haföi ég nú afskap-
lega litla hugmynd um breytingaskeiðið.
Það var eiginlega í gegnum systur mína
sem ég kynntist þessu fyrst. Þá voru ekki
nema þrjú til fjögur ár í þetta hjá mér svo
ég fór að fylgjast með henni og hvernig
henni leið.
Sjálf var ég 47 ára þegar ég byrjaði að
finna fyrir þessu og vegna þess hve lítið ég
vissi um þetta þá spurði óg mömmu. En
Hvernig upplifa einstakar
konur tíöahvörfin? Hópurinn
talaði viö þrjár konur, sem
allar eiga það sameiginlegt
að hafa nýlega gengið í
gegnum þetta skeið í lífi
sínu. Þarsem spurningarnar
eru mjög persónulegar birt-
ast viðtölin ekki undir nafni
en við kölium konurnar, konu
A, konu B og konu C.
hverjar útskýringar á hlutunum en þær var
ekki að fá. Það leysir engan vanda að
leysa mann út með pillum, og það gerir
mig tortryggna.
Jú. . . pillan slær á, en ég hafði óljósar
hugmyndir um að þær myndu bara fresta
þessu og ég vildi ekki fara að sitja uppi
með eftirköst. Auðvitað eru þessar pillur
góðar að einhverju marki fyrir sumar konur
en þær eru ekki lausn á neinum vanda.
Hvað var þér erfiðast á þessu tíma-
bili?
Mér finnst þetta ekki hafa verið erfitt. Ég
settist aldrei niður á þessum árum og
hugsaði sem svo: „Mikið á ég bágt að vera
komin á þetta lífsskeið”, ég gaf mér ekki
tíma til þess. En undir niðri hef ég alltaf vilj-
að gera eitthvað sem ég gæti haft gagn af
hún sagði mér aö vera ekki með áhyggjur
af þessu og því varð ég fegin.
Fannstu fyrir miklum breytingum?
Ég fann í rauninni ekki fyrir neinum öðr-
um breytingum en svitaköstunum. Ég afl-
aði mér upplýsinga, en var aldrei neitt ör-
vingluð gagnvart þessu og oft gleymdist
það nú að maöur væri að breytast, þetta
var ekki svo mikið mál. Ég var ekki þung-
lynd, mér fannst ég vera ung og geta gert
það sem ég vildi, ég fann engar breytingar
sem komu í veg fyrir að ég gæti gert það
sem ég gat gert áður. Ég var áhugasamari
um eitt og annað því það léttist á heimilinu.
Ég á ansi mörg börn og hef haft mikið að
gera. Ég var 38 ára þegar ég átti yngsta
barnið sem er 16 ára núna. Fyrst átti ég 4
stráka á sitt hvoru árinu síðan liðu 7 ár og
þá átti ég 3 með stuttu millibili. Þannig að
ég hef aldrei haft tíma til að sökkva mér
niður í sjálfa mig — ég held að það hjálpi.
Hefur þú leitað aðstoðar?
Nei. . . þó man ég að ég talaði einu sinni
við lækni um það að ég svitnaði svo hræöi-
lega mikið og hann sagði: ,,ég skal skrifa
upp á hormóna fyrir þig” — ég fór heim
meðtöflurnar ogá þær enn, þettaeru litlar
bláar töflur. Ég tók þrjár! Ég vildi fá ein-
og segi alltaf: ,,ég fór í skóla til þess aö
verða ekki flöskunni að bráð”. . . það felst
í þessu meiri sannleikur en margur vill
vera láta. Ég fór í skóla til þess að byggja
mig uppog ég hafði mikil not af skólagöng-
unni bæði félagslega og svo held ég nú að
ég hafi eitthvað lært. Að því leytinu finnst
mér ég standa jafnfætis tvítugum krökk-
um. — Fór í gegnum sama námsefnið með
ekkert verri einkunnir. Þannig að þegar
upp er staðið þá á maður að geta gengið
í þaö sama og ungt fólk. En það er sko ekki
hlaupið að því þrátt fyrir þá lífsreynslu sem
maður hefur. Ég t.d. treysti mér ekki til
þess að sitja við ritvél allan daginn, ég get
ekki vélritað einhver 200 slög á mínútu og
mér finnst að það hljóti að vera hægt að
láta starfskraftinn (konurnar í þessu tilfelli)
fá eitthvað annaö að gera en vélritun!
Þegar þú tókst þá ákvörðun aö fara f
skóla, hvernig voru viðbrögðin í þínu
nánasta umhverfi og meðal kennar-
anna?
Kennararnir eru nú alveg sérstakir og
gott andrúmsloft I Hamrahlíöarskóla.
Kveikjan var sú aö ég hitti af tilviljun kunn-
ingjakonu í rútu á Laugarvatni og viö fór-
um að ræöa það að viö værum nú ekkert
10