Vera - 01.07.1984, Blaðsíða 33

Konur og vinnumarkaðurinn
Ég byrjaði að vinna úti fyrir alvöru þegar
ég fór að vinna hjá ísfugli í september í
fyrra. Áður hafði ég unnið tíma og tima á
saumastofu en líkaði það ekki mjög vel. Sú
vinna sem ég hef núna er erfiðari en jafn-
framt fjölbreyttari. Á saumastofunni sat
maður allan daginn og hugsaði um þaö eitt
að sauma og sauma en nú get ég ýmist
setið eða staðið. Við erum 5—6 sem vinn-
um þarna og við erum yfirleitt búnar að úr-
beinakl. 1—2ádaginn. Þá pökkumviðog
Þrífum þannig að þetta er ekki eins ein-
hæft. Við erum ekki í bónus og getum því
haldið eigin hraða. Á morgnana eru tekin
til fyrir okkur nokkur hundruð stykki sem
við eigum helst að klára en við megum
skilja eftir ef eitthvað kemur upp á.
Launakjör þarna eru líka góð miðað við
það sem gerist og gengur en ég er með
faspar 96 kr. á tímann sem gerir rösklega
15 þúsund á mánuði. Við erum sem sagt
ýfirborgaðar enda má það líka því þetta er
erfið vinna. Þeir gera yfirleitt vel við okkur
Þarna og eru ekkert að narta í kaupið.
betta er allt mjög gott fólk sem þarna vinn-
ur og ekkert síður þeir sem eru yfir.
Þó mér líki vel þarna þá hefði ég gjarnan
viljað fá léttari vinnu þar sem ég er fötluð,
en það var bara ekkert að fá. Nú eru þeir
búnir að afgreiða ný lög frá Alþingi m.a.
um vinnumiðlun fatlaðra og ég ætla að
sækja um vinnu í gegnum hana þó ég viti
ekkert hvaö kemur út úr því.
Ég vinn í ísfugli frá 8 á morgnana til hálf
5 á daginn en raunverulegur vinnudagur
hjá mér er miklu lengri enda er ég með 8
mannafjölskyldu. Dagurinn hjá mérbyrjar
kl. hálf sjö með því að ég tektil morgunmat
fyrir fjölskylduna. Svo þarf ég að koma
mér í vinnu úr Breiðholtinu og upp í Mos-
fellssveit sem getur verið snúið af því að
ég er bíllaus. Vinnudeginum lýkur seint því
ég er yfirleitt aldrei komin í rúmið fyrir mið-
nætti. Það er heldur ekki hægt að tala um
neitt frí um helgar því þá er allt eftir. Þá
þvæ ég þvotta, baka og geri allt sem fylgir
heimili. í rauninni má segja að laugardag-
ar séu erfiðari en venjulegir vinnudagar.
Annars hef ég verið frá vinnu núna í
næstum tvo mánuði þar sem ég var í upp-
skurði með báðar hendur. Ég hef fundið
fyrir þessu í nokkur ár en svo versnaði
þetta núna enda er það mikið álag að vera
í fullri vinnu með heimili. Ég fékk veikinda-
peninga í vinnunni í þá 9 daga sem ég var
búin að ávinna mér, en ég gat ekki fengið
sjúkradagpeninga í Sjúkrasamlaginu. Þeir
sögðu að ég hefði fengið sjúkradagpen-
Að þessu sinni rœðir VERA
við Ástu Aðalheiði Garðars-
dóttur verkakonu hjá ísfugli, en
þar vinnur hún við að úrbeina
alifugla. Ásta er 43 ára og á 6
börn á aldrinum 11—25 ára sem
öll búa heima.
inga í fyrra og það yrði að líða ár á milli til
þess að ég gæti fengið þá aftur. Mér var
bara vísað á Félagsmálastofnun ef mig
vantaði peninga. En ég fór upp í Framsókn
og ég reikna með að ég fái eitthvað úr
sjúkrasjóði. Það eina sem ég hef því núna
er örorkustyrkurinn sem er 2600 kr. á mán-
uði. Ég get þó ekki ímyndað mér að ég
haldi honum þegar ég er farin að vinna.
Þeir fara sjálfsagt að krukka í hann.
„Lúxus að fá
allt í einu kaup”
Þó ég sé nýkomin út á vinnumarkaðinn
þá á ég 26 ára starfsferil að baki sem hús-
móðir. Ég byrjaði að vinna fyrir mér 13 ára
gömul í verksmiðju norður á Akureyri, en
svo eignaðist ég mitt fyrsta barn og byrjaði
að búa 17 ára gömul og hef verið heima
síðan að ala upp þessi 6 börn mín. Ég hef
reynt að vinna heima til að létta undir m.a.
saumað rúmföt og veriö dagmamma i
fjöldamörg ár. Þetta er ansi mikil vinna og
mikil reynsla og mér finnst það réttlætis-
mál að hún sé metin þegar við komum út
á vinnumarkaðinn eftir öll þessi ár, eins og
þeir ætla víst að fara að gera í Kópavogi.
Við sem höfum alið upp svona mörg og
33