Vera - 01.12.1997, Qupperneq 21

^je/ní/ifs/nl
séra Auður Eir Vilhjálmsdóttir
^^ðventan er komin. Hvernig finnst
XÆþér það? Sumum okkar finnst að-
í^ventan full af veseni. Og eiginlega
bara af ofbeldi. Sumum okkar finnst eilífar
auglýsingar um jólagjafir og jólaföt og jóla-
mat vera óverjandi innrás í okkar eigið líf.
En við þurfum ekki að hlýða. Við getum
keypt allar jólagjafirnar í júní ef við viljum.
Við megum nota aðventuna eins og okkur
sýnist. Ef við viljunt nota aðventuna til að
fara á tónleika á kvöldin eða hitta vini okk-
ar síðdegis þá getur vesenið í hinum ekki
bannað okkur það. Ef við kærurn okkur um
getur aðventan verið einstakur tími og full af
eftirvæntingu eftir jólunum. Við ættum að
velja og njóta þess sem við veljunt.
Aðventan er í rauninni tími til að hyggja
að hamingju okkar. Litur aðventunnar er
fjólublár og minnir okkur á að taka til í
hjarta okkar svo við höfum rúm fyrir fögn-
uð jólanna. Kannski þurfunt við að huga að
einhverju sem truflar okkur og ýtir hamingju
okkar út í horn eða út um gluggann.
Kannski hefur sorgin mætt okkur. Við skipt-
umst á um að finna tilfinningar sem við vild-
urn ekki finna. Sum okkar sem nutu aðvent-
unnar í fyrra gera það ekki núna. Þau kvíða
jólunum af því eitthvað sorglegt hefur gerst
síðan á síðustu jólum. Jólin eru einstök. Þau
eru einstök nteðan þau líða og verða að ein-
stökum minningum. Þau eru svo góð og þess
vegna verður erfitt að mæta þeirn ef sorgin
býr í hjarta okkar. Við verðum einmana ef
við geturn ekki tekið á móti þeiin með þeim
sem við vorum með áður. Eða ef við eigurn
ekki lengur eftirvæntinguna og traustið til
lífsins sem varð svo skært og djúpt í hjartanu
þegar jólaljósin ljómuðu og sálmarnir óm-
uðu.
Kristin trú segir okkur að þótt dirnrni í lífi
okkar munu jólaljósin aftur ljóma í hjarta
okkar. Hún býður okkur að treysta því á að-
ventunni. Hún segir okkur að kallið um að
kaupa og kaupa sé ekki bara kall um að æs-
ast og bruðla. Það er líka boð um að gleðja.
Það er okkar að fara með þetta eins og okk-
ur sýnist sjálfum. Og kallið um að nota pen-
inga á aðventunni er ekki bara kall um að
kaupa heldur líka um að gefa þeirn sem þarf
að gefa og gleðja af því þau líða einhvern
skort. Aðventan í fjólubláa kjólnum sent
býður okkur að tala um okkar eigin ham-
ingju, býður okkur að fela aðra inni í ham-
ingju okkar. Hún býður okkur að umvefja
þau með bænurn okkar sem finna ekki ham-
ingju sína á þessum jólum. Hún segir okkur
að bænin sé niáttug og hlý, rnjúk og og full
af alúð. Hún segir að bænin sé lögð í hendur
Guðs sem leggi hana blíðlega um þau sem
við biðjurn fyrir til að vernda þau og upp-
örva. Við felum þau sem við biðjum fyrir í
umhyggju Guðs. Og við fáum sjálf umönnun
annarra sem tala um okkur við Guð.
Þetta er svona allt árið um kring. Eg sat
um daginn með konum sem voru að tala um
hvað þær vildu helst geta gefið sjálfum sér í
jólagjöf. Þær vildu helst fá eitthvað sem fyllti
alla daga ársins af því trausti og eftirvænt-
ingu sem þær fyndu svo oft á aðventunni.
Eitthvað sem kenndi þeim að eyðileggja ekki
frið daganna með óþarfa fimbulfambi út af
litlu eða engu. Eitthvað sem kenndi þeint að
treysta því að friðurinn sé stundum fólginn í
óró. Svo þær treysti því að stundum sé óró-
leiki þeirra í rauninni til þess að eitthvað gott
fái framgang. Þær langaði að greina á inilli
þess óróleika sem væri óþarfi og hins sent
væri óhjákvæmilegur. Ég dró fram orðin
hans doktors Þóris Kr. Þórðarsonar kennara
míns í guðfræðideildinni. Friðurinn er ekki
það, sagði hann, að við mættum öll leggjast
í dúnsæng. Friðurinn er það að kraftarnir fái
framgang. Þess vegna er talað um frið barátt-
unnar í Biblíunni.
Þarna sátum við, hópur af konum, sem all-
ar vildum njóta lífsins og nota það, okkur og
öðruin til góðs. Við töluðum um hamingju
okkar og undarlega erfiðleika við að hernja
hana í höndum okkar. Unt allar truflanirnar
sem sumar væru svo innilega óþarfar. Um
samviskubitið og sektarkenndina og skort-
inn á samræmi. Við töluðum líka um friðinn
og frelsið og fögnuðinn sem við eigunt
stundum og vildum eiga alltaf. Við vildunt
líka eiga hann í órónni sem við gætum vel
borið, bara ef við vissum að það væri góð og
gagnleg óró. Og við töluðum um femínis-
mann. Öll þessi undursantlegu F sem Guð
hefur gefið okkur. Við töluðum um Frelsar-
ann. Frelsarann sem kont á jólunum til að
frelsa allar manneskjur úr þeiin fjötrum sem
þær eru sífellt að leggja á sjálfar sig. Þær
binda sjálfar sig með því að opna hugann
aftur og aftur fyrir sömu sektarkenndinni og
ganga í dag inn í sama skortinn á samræmi
og í gær. Það er hægt að losna. Það er hægt.
Það er hægt. Það er fagnaðarerindi jólanna.
Við eigum Frelsara. Hann er Guð sent kom,
hún sem skapaði kom og varð líka Frelsari.
Hún frelsar okkur með því kenna okkur að
skapa með sér. Dag eftir dag megum við
finna frelsi okkar í því að skapa með henni.
Skapa umhyggju við gamla vináttu, vinsam-
leg samtöl við ókunnuga, kvöldmatinn
heirna, gott dagsverk, sátt við það að þrátt
fyrir allt varð lítið úr tíma okkar og fyrir-
gefningu við sjálf okkur þótt okkur mis-
heppnaðist eitthvað sem átti að takast
Eg óska þér góðrar aðventu og gleðilegra
jóla og nýs árs með vaxandi trausti í ham-
ingjunni sem Guð vill endilega gefa þér.
Gleðileg jól.
Vöggusængur,
vöggusett.
Póstsendum
SkólavörOustís 21 Sími 551 4050 Reykjavík
21