Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1927, Blaðsíða 83

um sjá betur en hann eða fann að misíökum hans.
En móður sinni unni Níels mjög og taldi sig sækja
gáfur í móðurætt; móðir hans var og hagmælt og
eru vísur eftir hana í ævisögu Gísla Konráðssonar
(Sögufélagsrit, Rv. 1911—14).
Níelsi er svo lýst, að hann hafi verið meðalmaður
á hæð, þrekvaxinn og vöðvamikili, herðibreiður og
kúptar herðarnar; föt fóru honum því heldur illa.
Enni heldur hátt, en lítt kúpt, kinnbein mikil, nef
nokkuð hátt, beint og ekki þykkt, augu smá1), en
fögur, hvöss og blá, fölleitur í andliti, brúnabein
mikil, munnur i stærra lagi, og andlitið allt heldur
svipmikið. Hár hafði hann venjulega niður fyrir eyru
og klofið i miðju, en ekki geta heimildir háralitar.
Framan af hafði hann skegg mest á vöngum, en
heldur gisið á höku, en á síðari árum lét hann það
vaxa niður, og varð það þá mikið og strítt. Góða hug-
mynd um Níels má fá af mynd, sem gert hefir Sig-
urður málari Guðmundsson og birt er í Fjallkonunni
1898 (bls. 107).
Níels var manna frástur á fæti og Iimamjúkur vel,
enda allur mjög liðmannlega vaxinn. Nálega ætíð
hljóp hann, er hann var á ferð, og það fram á efstu
ár, en sást varla ganga hægt. Á yngri árum tamdi
hann sér stökk. í lopt upp stökk hann vel hæð sina.
Níelsarhlaup heitir enn yfir Pverá í Blönduhlíð, kletta
á milli, og þykir óárennilegt. Ymsar sögur eru sagðar
af því, hve fimur Níels var og léttur á sér. Svo fljót-
ur var hann að bera til fæturna, að hann komst
alveg þurrum fótum yftr litlar ár og lygnar, er eigi
voru dýpri en í mjóalegg eða tóku neðan á kálfa.
Svo er sagt, að hann rynni af sér flesta hesta. Sá
var stundum leikur hans, að hann hljóp með hesti
fram og hélt í faxið, en lét þó eigi hestinn draga sig.
*) Svo segir Ólafar i Ási; önnur heimild, er síra i’orleif'ur gelur,
segir augun verið liafa önokkuð stór«.
(79)