Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1927, Blaðsíða 92

hans um daginn, og gekk allt vel. Á vökunni var sent
að Syðri-Brekkum að vitja um Níels. Pegar sendi-
maður kom millum ásanna, í mýrarsundin, sá hann
Níels vera á gangi par fram og aftur um svellið; '
varð Níels einskis var, fyrr en sendimaður ávarpaði
hann. Parna hafði hann verið á gangi fram og aftur
allan daginn, steingleymt erindi sínu og öllu; svo
sokkinn var hann ofan í hugsanir sínar.
Báðum kemur þeim saman um pað, Olafi í Ási og
síra Porkatli, að Níels hafi verið heitur trúmaður og
haldið fast við pá trú, er honum hafði verið kennd
í æsku; varð hann pá heldur en ekki óbilgjarn i
garð peirra, er honum póktu eitthvað hvarfla frá eða
vefengja sum trúaratriði og biblíuna. Pví var pað, að
þegar Njóla Björns Gunnlaugssonar kom út, pá reis
Níels upp gegn henni, taldi hana flytja villukenningar
og orkti gegn henni kvæðið »Næturfæla«. Svo var
heift Níelsar mikil í pann garð, að skömmu fyrir
dauða sinn bað hann sóknarprest sinn, síra Benedikt
Björnsson í Fagranesi, að láta engan vera við jarðar-
för sína, pann er héldi með Njólu. Pað er enn til marks
um trúarofsa Níelsar, að Björn á Hofstöðum Péturs-
son sagði svo Dr. Ólafi Daníelssyni og Árna bóka-
verði Pálssyni, að hann hefði verið staddur við
kvöldlestur ásamt Nielsi, svo að Níels hefði gengið
út undir Passíusálmunum. Og er Björn innti Níels
að á eftir, hverju sætti, svaraði Níels: »Eg poli ekki
að heyra guðlastið í honum síra Hallgrími«. Mælli
þá Björn: »Heldurðu, að pað geti verið, að guð steypi
nokkurum manni í eilífa glötun?« »Og sem glaðast«,
svaraði Níels. Pó hafði Níels mætur á skáldskap síra
Hallgríms, pví að Ólafur í Ási.hefir eftir Níelsi pau
ummæli um síra Hallgrím, að undarlegt væri, að
hann skyldi ekki rita betur laust mál en hann gerði,
»annað eins skáld«. Versta útreið fekk pó hjá Níelsi
danski guðfræðingurinn Otto Horrebow. Pegar Níels
hafði lesið rit hans, »Jesus og Fornuften«, orkti hann
(88)
v-