Dagblaðið Vísir - DV - 27.11.2004, Blaðsíða 24

24 LAUGARDAGUR 27. NÓVEMBER 2004
Helgarblað PV
Annarra manna mublur ug öku-
skírteini Böðvars Bragasunar
Þótt síðustu brotin úr Berlínar-
múmun séu rétt að verða uppseld í
helstu túristabúðum, svífur andi sam-
neyslunnar enn yfir vötnum hér í Aust-
ur-Berlín.
Ég tók ómublerað herbergi á leigu
og þremur vikum síðar hafði ég eignast
hillu og skáp, spegil, tvö skrifborð, nátt-
borð og stól - allt úr annars hendi.
Kaupin á eyrinni era hér alls engin
kaup. Umframframboð er af húsnæði
og mikil hreyfing á fólki milli húsa. Þeg-
ar einhver flytur og kemst að þeirri nið-
urstöðu að kommóðan sé ekki nógu
innlit til að passa við útlit veggfóðurs-
ins á nýja staðnum, er henni einfald-
lega skellt út á gangstétt, hvar hún
reynir að halda niðrí sér skúffunum,
bjóða af sér góðan þokka og bíður þess
að einhver veiti henni nýtt heimili.
Þannig hafði ég sankað að mér
ofangreindum mublum, eftir ábend-
ingum kunningja sem höfðu máske séð
hillusamstæðu á leið sinni um hverfið,
kippt úr henni nokkram hillum til að
gera hana óaðlaðandi fyrir aðra vegfar-
endur og boðist til að sækja eftirstæð-
una með mér fyrir bjór.
Stóllinn var næturgagn
Það er dálítið gaman að eiga hús-
gögn með sögu. Söguleg húsgögn sem
heita ekki Göran, Ása, Fiken eða öðrum
sænskum nafnskrípum. Kannski væri
skemmtilegra að þekkja söguna. Hæg-
indastólinn minn er til hæginda. Hann
lyktar nánast ekkert, eftir að ég þreif
hann með þvottaefni og spreyjaði með
einhverju lyktarlosandi efni fýrir reyk-
ingabíla sem á að setja á sölu og þess
háttar. Samt hefur hvarflað að mér, að
annað hvort hafi einhver mígið í þenn-
an stól (áður en hann komst í mínar
hendur), eða að hann hafi verið í eigu
ferfætlings, líldega hunds.
Ég útiloka hvorki að hundur hafi átt
m EirikSordal
f lýsir þvíhvernig er að
koma sér fyrir í nýrri
borg.
Bréf frá Berlín
stólinn og jafnframt mígið í hann, né að
pönkari hafi alið manninn í honum, á
fjóram fótum, og notað þetta húsgagn
sem næturgagn. Ég tók nefnilega eftir
því að stóllinn lyktaði ekki nógu vel
þegar ég bar hann upp á þriðju hæð og
nefið á mér klesstist upp við hann. Nú
lyktar hann ekki svo illa. Hann lyktar
eiginlega ekki neitt. Og þægilegur er
hann!
Betra bak
Dýnu til að sofa á var það eina sem
mig skorti tilfinnanlega - aðallega í
mjöðmum og mjóbaki. Ég tók því þess
vegna fegins hendi þegar Axel, sam-
nemandi minn, bauð mér dýnu án
endurgjalds, vegna flutnings.
Þetta átti að vera auðsótt mál. Axel
sannfærði mig um að best væri að taka
sendiferðabíl á leigu hjá hinum ódýra
Robben og Wientjes og ferja dýnuna
þannig milli staða. Dýnuna var að
finna í Kreuzberg, sem er næsta hverfi
við Friedrichschain, hvar ég held til, og
því tæki þetta aidrei meira en klukku-
stund.
Ég átti að hjáipa öðram kúnningja
mlnum að flytja klukkan fimm og hún
var ekki nema rétt rúmlega þrjú þegar
ég læsti hjólinu eftir ráðleggingum
meðleigjanda míns; utan um stálgrind,
gegnum hjól, utan um keðju og gjörð.
Kreuzberg er sagt einskonar Bermúda-
þríhymingur reiðhjólanna. Þau hverfa
þaðan á nóinu á þriðjudagseftirmið-
Allt efni til innpökkunar
fyrir verslanir og
fyrirtæki.
degi og þeirra verður ekki aftur vart fyrr
en á sunnudagsmorgni þegar um þau
er prúttað á einum hinna fjölmörgu
flóamarkaða Berh'nar. Ég kippti í lásinn
til öryggis.
Hverju hefur EES-samningurinn
skilað?
Stelpan sem afgreiddi mig spurði
hvort ég héti Noregur Norway, sem er
ails ekki órökrétt ályktun miðað við
uppsetningu eldri íslenskra passa þar
sem fæðingarstaður (af öllum hlutum)
stendur næst myndinni og þýsk tunga
er sniðgengin fyrir uppskafna rómantík
duggara. Ég leiðrétti nafnabrenglið og
rétti henni ökuskírteinið. Hún horfði á
mig eins og ég hefðiffamvísað útrunn-
um skiptimiða, vottaði samúð sína og
sagðist ekki geta leigt mér bfl.
Ég gerði henni snöggvast grein fyrir
því að mér hefði verið sagt annað í sím-
tali hálftíma fyrr. Hún kallaði á yfir-
mann sinn og hann kvað þetta hárrétt
hjá henni - ekki væri mark takandi á
íslenskum ökusldrteinum útgefnum af
Böðvari Bragasyni, þar sem yfirmenn
Böðvars Bragasonar hefðu ekki haft
rænu á að koma íslandi í Evrópusam-
bandið. Að svo komnu varð ég að
skipta um strategíu og draga í land með
staðhæfmgar mínar um hið gagn-
stæða.
Nei, það er rétt, sagði ég. ísland er
ekki í Evrópusambandinu sjálfu. Ég
lagði alla áherslu á orðið sjálft, en bætti
því jafnframt við, eins og hveijum öðr-
um alkunnum sannindum, að ísland
væri vissulega í fararbroddi EES-sam-
starfsins og lét nokkur stikkorð fylgja til
að auka trúverðugleikann. Schengen,
Noregur, fjórfrelsi. Hann horfði á mig
rannsakandi augum, hugsaði sig
aðeins um og sagði að Norðmenn
mættu ieigja bíl samkvæmt einhverri
undanþágu. Sko, sagði ég og fann að
bjöminn væri unninn. En klukkan var
nú orðin fjögur.
Ljósið í myrkrinu - myrkrið í
mælaborðinu
Ég hafði merkt leiðina vandlega inn
á kortið með gulum yfirstrikunarpenna
og náð að drösla dýnunni einn ofan af
þriðju hæð bakhúss. Ég var því nokkuð
kokhraustur á leið minni yfir ána Spree
sem skilur að villta Austrið Friedrich-
schain og tyrkneska Vestrið Kreuzberg.
Ég hækkaði dugiega í útvarpinu.
Hvílík byrjendamistök, hugsaði ég,
þegar ég þokaðist um meter á mínútu í
bílaröðinni yfir brúna. Hvaða fábjána
kemur til hugar að taka bfl á leigu milli
fjögur og fimm á virkum degi? Eg var í
þann mund að detta inn í ljúfan dag-
draum um gatnamót Kringlumýrar-
brautar og Miklubrautar klukkan fimm
á föstudegi, þegar umferðarteppið
raknaði smám saman. Loks sá ég glitta
í umferðarljós. Þýsk reggí/dancehall-
músflc dundi á mér.
„Wenn ich durch Berlin-City cruise
ist Raggae mein Motor." Dickes B
(Þykka B), ofspilaður Berlínaróður
sveitarinnar Seeed, hljómaði viðeig-
andi.
„Dickes B oben an der Spree
im Sommer tust Du gut und im
Winter tut’s weh
Mama-Berlin, Backstein und
Benzin
wir lieben deinen Duft wenn wir
um die Hauser zieh’n"
í miðju viðlagi sá ég mann smokra
sér út um hurð á vörabfl fyrir ff aman og
setja stefnuna á mig. Hann leit út eins
og stóri bróðir Olgu Færseth, eða
vöðvatröll úr bókum Ole Lund Kirke-
gaard - snoðaður og hroðalegur. Hann
kom hálfvalhoppandi og opinmynntur
eins og hann væri að espa sig upp til að
bæta eigin árangur í hnébeygju og fyrr
en varði hafði hann rifið upp hurðina
bflstjóramegin, hreytt einhverju út úr
sér og skellt á eftir. Hann var ekki bein-
línis óvingjamlegur í röddinni, en tal-
aði með þungum Berlínarhreim og
eina orðið sem ég skildi var „Licht". Þar
sem ég átti ekki von á að maðurinn
væri að fara með dánarorð Goethes fyr-
ir mig, fiktaði ég í mælaborðinu og sá
mér til skelfingar að ég hafði keyrt ljós-
laus um borgina þvera. Ég fyrirgaf
umsvifalaust bflstjóra Benzins, sem ég
hafði skömmu áður beðið böls fyrir að
svína á mig.
Herman, Otto, Jón og ég
Klukkan var orðin korter yfir fimm
þegar dýnan hafði bæst í safn mitt af
fyrrum annarra manna mublum.
Kunningi minn væri byrjaður að flytja
og ég þyrfti hvort eð er að borga auka-
klukkutíma fyrir leiguna á sendiferða-
bflnum úr því sem komið var. Ég
renndi í hlaðið þar sem útflutningar
stóðu og sá nokkra aðstoðarmenn
strita við að koma rúmgafli niður á
götu. Mér var tekið eins og Jesúsi í
Betam'u þar sem ég kom ríðandi á
lánuðum fáki og tók þann kaleik frá
okkur öllum, að þurfa að selflytja
draslið fótgangandi. Við komum öllu í
bflinn og að nýju híbýlunum á innan
við hálftíma. Á veggi hússins við hliðina
á því sem kunningi minn var að flytjast
í, blakti flennistór borði með skilaboð-
unum „Eat the Rich".
Áhrifagjam sem ég er, orðinn seinn
fyrir og kominn úr frelsarahlutverkinu,
ákvað ég þá þegar að taka aftur synda-
aflausnina sem ég hafði veitt bflstjóra
Benzins og liggja á flautunni við
minnstu ögrun á bakaleiðinni. Þess
gerðist ekki þörf. Eftirmiðdagsösin var í
rénun nú þegar Herman the German,
eða Otto der Normalverbraucher eins
og Meðal-Jón heitir víst á þýsku, væri
kominn á fyrsta bjór á knæpunni eða
að úðá í sig karrípulsum heimafyrir.
Ég skilaði fyklunum og var tilbúinn í
rifrildið um þessar aukalegu níu mín-
útur sem klukkan var orðin yfir sex. En
afgreiðslustúlkan brosti bara og rétti
mér tryggingarfé og passa. Svo bað hún
um kvittun fyrir bensíni. Jæja já, nú á
að vera með vesen, hugsaði ég og riíjaði
upp þýsk blótsyrði sem ég hugðist nota
með þéranum, um leið og ég sagðist
enga kvittun hafa. Hún kvað það allt í
lagi, en betra væri ef ég myndi eftir
henni næst. Það var nefniiega það.
Hjólið mitt var enn á sínum stað. Ég
hélt í austurátt og hlakkaði til að leggj-
ast á nýju gömlu dýnuna mína - sem
tilheyrir strangt til tekið Berh'n.
Tiergarten
[ Bílaleigubíllinn
Fékkst loksins eftir
deilurum hvort
Island væri IESB.
[ Bílaleigan
„Heitirþú
Noregur
Norway?"
Gatnamót Berlln að
kvöldi til, ein afmörgum
kebab-sjoppum Ibaksýn.
Drasl úti á götu
Þetta má hver sem
er hirða, efáhugi er
fyrirhendi.
Hillur úti á götu
Sundurskrúfaðar hiHur blða
nýrra eigenda. 77/ hægri sést
umferðin á háannatlma.