Dagblaðið Vísir - DV - 27.11.2004, Blaðsíða 18

18 LAUGARDAGUR 27. NOVEMBER 2004
Helgarblað DV
DV-MYND GVA
Þetta er enginn Gáfnagaur
„Þetta gæti verið afkvæmi jólasveinsins og sunnanvindsins.
Það er svona það fyrsta sem mér dettur í hug," segir útvarps-
maðurinn Guðni Már Henn-
ingsson um myndina af sjálf-
um sér.
„Já, ég held að hann sé að þykjast.
Þetta er enginn sérstakur Gáfnagaur. Og mér virðist þarna
Portrettið
búa að baki leynd óskhyggja um að verða glæpasagnaritari og
virtur sem slíkur.
Hann þykist vera eitthvað sem hann ekki er. Þetta myrka
útlit segir ósköp fátt. Þarna fyrir innan gæti nefnilega búið þa-
nkagangur lítils, ungs og saklauss drengs.
Það er eitthvað barnslegt við hann þrátt fyrir þessa grimmu
ímynd sem æpir reyndar á mann í fyrstu: ‘Don’t you mess with
me.’ Jahá,“ segir Guðni en vendir svo kvæði sínu í kross.
„Þessi maður gæti verið gangbrautarvörður að atvinnu. Eða
jafnvel þroskaþjálfi.
Þetta er barngóður maður. Svo gæti hann náttúrlega verið
mjólkurbflstjóri. Já, þegar ég virði hann betur fyrir mér þá sýn-
ist mér eins og hann sé að fela kókómjólkurfernu í greipum sér
sem gæti geflð þann starfa til kynna."

Jón Viðar Matthíasson „Ég neita því
hins vegar ekki að gott var að leggjast á
koddann og þar sem allt hafði gengið
ttpp þurfti ekki að siást við óþdegilegar
hugsanir og bakþanka
Verkefnið varð stöðugt umfangsmeira
og erfiðara
„Þessa viku hef ég verið á bak-
vakt fyrir hönd yfirmanna hjá
slökkviliðinu. En að öllu jöfliu
byrja ég daginn á leikfimi um
sjöleytið, er kominn í vinnu um
átta og lýk starfsdeginum milli
fimm og átta á kvöldin. Á mánu-
dag var ég sem sagt kominn heim
og var þar að hamast í tiltektum
því við stöndum í breytingum á
heimilinu. Við búum nokkuð hátt
hér á höfuðborgarsvæðinu og þeg-
ar ég fékk boðin um eldsvoðann
rauk ég út í glugga og sá þennan
mikla eld koma út undan húsi
Orkuveitunnar. Ég brunaði á stað-
inn og hitti mína menn, við skipu-
lögðum hvernig best væri að vinna
Jón Viðar Matthfasson aðstoðar-
slökkviliðsstjóri rifjar upp brunann
hjá Hringrás aðfaranótt þrlðjudags.
verkefnið og síðan komu fleiri að úr
slökkviiiðinu. Við ákváðum að ýta
öðrum haugum frá þeim brennandi
en verkefnið varð stöðugt umfangs-
meira og erfiðara. En ég tel oklcur
hafa farið rétta leið strax f upphafi
en þessi atburður sýndi mér líka
hversu mikiil slagkraftur er í
slökkviliðinu og hve aðrir eru fúsir
til að liðsinna okkur í starfi. Sam-
starfið við lögreglu, önnur slökkvi-
lið, einkaaðila og opinberar stofn-
anir gengur ákaflega vel þegar á
reynir.
í svona aðgerðum líða kannski
þrír klukkutímar eins og örskots-
stund en næsti klukkutími virðist
vera meira en þrír á lengd. Klukkan
var að verða sex á þriðjudagsmorgni
þegar ég áttaði mig á hvað tímanum
leið. Ég fór af vettvangi um þrjúieyt-
ið á þriðjudaginn og fór þá beint á
blaðamannafund í Skógarhlíðinni,
þaðan lá svo leiðin á Stöð 2 í sjón-
varpsviðtal. Ég var kominn heim um
hálfníu um kvöldið, næstum sólar-
hring eftir að ég stóð við gluggann.
Ég var ekkert aðframkominn,
kröfur um líkamasburði og þjálfun
eru töluverðar hjá okkur og þama
fann ég að það skilaði sér sannar-
lega. Ég neita því hins vegar ekki að
gott var að leggjast á koddann og
þar sem allt hafði gengið upp þurfti
ekki að slást við óþægilegar hugsan-
irog bakþanka."