Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1951, Qupperneq 34

Þetta var fyrsta skiptið, en ekki síðasta, sem
Schweitzer rak sig á sviksemi og óorðheldni blökku-
manna, þvi að alla tið var það honum tii mikils baga
og raunar. Samt var hann svo lánsamur að fá, áður
en langt um leið, sæmilega áreiðanlegan túlk og
hjúkrunarmann, og gat hann lika tekið að sér mat-
reiðslu. Nefndist hann Jósef; var hann vel greindur
og í flestu fremri öðrum þjónustumönnum, er
Schweitzer þurfti að halda og vitanlega voru lika
allir blökkumenn; voru þeir hver öðrum svikulli og
þjófgefnir úr hófi, svo að ekki mátti af þeim lita við
vinnuna, og allt þurfti að læsa niður, ætt og óætt.
Þegar til kom líkaði Schweitzer ekki sá staður,
sem trúboðsfélagið ætlaði spitalanum, þótti lóðin of
lítil og of langt i burtu. Fékk hann þvi leyfi trúboð-
anna til að reisa spitalann neðan við hæðina, sem
ibúðarhúsið hans stóð á, en til þess að það leyfi
væri gilt, þurfti samþykki kristniboðsþings, er haldið
var i Samkitaþorpi, 60 km ofar við fljótið en Lamba-
rene. Þangað þurfti Schweitzer þvi að fara. Ófært
var á landi gegnum frumskóginn; var þvi ekki um
annað að gera fyrir hann en að láta róa þangað með
sig í eintrjáningsbát; 12 blökkumenn reru. Ekki var
för sú hættulaus: Nilhestar eru margir i fljótinu og
bekkjast oft til við báta og áhöfn; tsetseflugur eru
á sveimi á daginn og sitja um færi til að stinga menn.
Bezta vörnin við biti þeirra er að vera i hvitum föt-
um, þvi að þær eru svo varar um sig, að þær setjast
tæpast á það, sem hvitt er, þar mundi bera svo mikið
á þeim. Aldrei eru þær á ferli á nóttunni. Ein tegund
þeirra flytur hina banvænu svefnsýki. Eftir meira
en dægurs ferðalag var komið til Samkita, og eftir
vikudvöl þar var aftur haldið heim sömu leið, að
fengnu leyfi til að reisa spítalann á þeim stað, sem
Schweitzer fór fram á. Var þegar tekið að grafa fyrir
grunni spitalans, en aldrei sagðist Schweitzer hafa
séð jafnslælega unnið, og helzt þurfti hann alltaf að
(32)