Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1978, Page 172
Gestaþrautin
eftir
Svanhildi Þorsteinsdóttur
Þetta var nýtísku steinolíuvél með straumlínulagi. Hún
var keypt til þess að nota hana í sumarbústaðnum. Ég
hafði alltaf haft ímugust á þess konar eldunartækjum
og verið svo lánsöm að þurfa ekki á þeim að halda
fram til þessa. En nú varð ekki lengur hjá því komist.
Gamla kolaeldavélin, sem hafði reynst svo prýðilega í
sjö ár, var nú skyndilega orðin óhæf til að elda á henni
matinn, eftir að hún hafði verið flutt til Reykjavíkur
og dyttað að henni fyrir þúsund krónur. Það sauð að
vísu í pottunum á morgnana, fyrst eftir að kveikt hafði
verið upp í henni, en síðan kom aldrei upp suða í neinu
íláti, það sem eftir var dagsins, hvað miklu sem mokað
var í hana af kolum.
Það var því hátíðleg stund, þegar nýja steinolíuvélin
kom. Maðurinn minn kom sjálfur með hana. Svo vel
vildi til, að í fylgd með honum var einn af þekktustu
skurðlæknum höfuðstaðarins, og bauðst hann til að setja
saman vélina. Hann tók vélarhlutana úr umbúðunum
með feiknalegri varfærni, setti síðan upp gleraugun og
fór að rýna í leiðarvísinn. Það var allmikið lesmál með
fjölda mynda. Læknirinn tók nú að setja vélina saman,
en það gerði hann með vísindalegri nákvæmni. Að lokum
setti hann í hana kveikinn (það tók langan tíma) og fyllti
olíugeyminn. Og nú stóð olíuvélin þarna alsköpuð í allri
sinni dýrð. Hún var ferhyrnd, einhólfa, svört að ofan
(170)