Jólagjöfin - 24.12.1918, Qupperneq 23

Anægjuskyldan.
Eftir C. W. Leadbeater.
Sig. Kristófer Pétursson þýddi.

Það eitt er víst, að höfundur tilverunnar hefir ætlast til, að
vér værum glaðir og ánægðir með lífið. Það er því bersýnileg
skylda vor, að vera það. Eg á ekki við, að vér tökum að eins
öllu hinu mótdræga, sem að höndum ber með hugarró og
stillingu, þó að það sé í sjálfu sér gott og blessað. Nei, eg á
við hitt, að það sé hrein og bein skylda vor að vtera glaðir
og léttir í lund, hvað sem á dynur. Og það er ekki að eins
skylda vor gagnvart guði og sjálfum oss, heldur gagnvart
öllum þeim mönnum, sem vér höfum eitthvað saman við að
sælda. Og það væri svo sem ekki erfitt að rækja þessa skyldu,
ef vér létum stjórnast af hinum ómetanlega sálarhæfileika
vorum, er vér nefnum heilbrigða skynsemi. Og þó má svo
heita, að allur þorri manna sé alt annað en glaður og ánægð-
ur með lífið. Og hvers vegna?
Óánægjan er hugarástand; þar af leiðandi koma þær þrautir
manna og þjáningar, sem leiða af sjúkdómi eða annari ógæfu,
ekki eiginlega hér til greina; þó eru þeim oft samfara ýmsar
þjáningar, sem eiga rót sína að rekja til hugarástands. Þær
gætu því líka minkað drjúgum, ef vér létum stjórnast meira
af heilbrigðri skynsemi. Órjúfanleg réttlætislögmál stýra ger-
vallri tilverunni. Það nær því engri átt að gera ráð fyrir því,
að nokkurt það böl eða ógæfa geti oss að höndum borið, sem
vér höfum ekki með einhverjutn hætti verðskuldað. Og þar
sem hinu órjúfanlega réttlæti er samfara óumræðilegur kær-
leikur, getur blátt áfram ekkert fram við oss komið, nema
það sem oss er fyrir bestu og miðar til þess að flýta fyrir