Jólagjöfin - 24.12.1918, Qupperneq 24

i8
Jólagjöfin.
framförum vorum. Framfarir vorar yröu ólíkt stórstígari en
þær eru, ef vér tækjum öllu hinu mótdræga, sem aö höndum
ber meö réttu hugarfari, og reyndum umfram alt aö læra af
hinni daglegu reynslu alt þaö, sem henni er ætlað aö kenna oss.
Og þetta er engin trú eöa fræðikenning, heldur sannreyndur
hlutur, enda bjargföst sannfæring þeirra manna, sem lengst
hafa skyngst inn í leyndardóma tilverunnar. Þaö liggur því
í augum uppi, aö „sýta sárt og kvíða“, er oss ekki aö eins
vita gagnslaust, heldur blátt áfram hiö heimskulegasta, sem
vér getum tekiö fyrir. Og heimskan kemur oss sjálfum í koit
Það veröur æfinlega til þess að vér látum þau tækifæri ganga
oss úr greipum, sem gætu leitt til þess aö flýta mest fyrir
framförum vorum.
Vér skulum fyrst og fremst reyna aö sjá, hverjar þær eru,
þessar helstu og tiðustu orsakir óánægju manna. Vera má
að vér getum þá fremur komiö í veg fyrir aö veröa þeim aö
bráö, er vér vitum hverjar þær eru. Þvi veröur ekki neitað,
aö mennirnir hafa veriö og eru enn í dag alveg ótrúlega naskir
aö finna sér óánægjuefni. Þó held eg aö flest óánægjuefnin
muni vera í ætt viö ágirnd, söknuö, ótta eða skapraunir.
Ágimd. Mörg óánægjuefni manna eiga rót sina að rekja
til þess aö þeir þrá þaö, sem þeir hafa ekki, þrá auöæfi, met-
orö, völd o. s. frv. Eg á ekki viö að menn eigi helst aö gerast
sinnulausar rolur, sem skeyta engu og láta alt dankast svona
rétt eins og verkast vill. Og eg hefi heldur ekkert á móti því
hugarástandi, sem nefnt hefir veriö „hin helga óánægja", eöa
andleg framfaraþrá, því aö hún er oss ómissandi og knýr til
framfara. Þaö er sem sé skylda vor aö gera alt, sem í voru
valdi stendur, til þess aö vér fáum tekið framförum í andleg-
um og siöfræöilegum efnum, svo að vér veröum si og æ fær-
ari um að hjálpa sambræðrum vorum. En því miður er flest
óánægja vor alt annaö en „heilög“, er ekki sprottin af sárri
þrá, aö veröa öörum mönnum aö liði, heldur oft og einatt
miklu fremur af eigingjörnum hvötum. Vér þráum sjálfir þá
gleði og ánægju, sem vér gerum ráö fyrir aö oss mundi falla
í skaut, ef vér hefðum alt sem vér vildum hendinni til rétta,
eða sætum í þeim valdasessi, þar sem allir yröu aö hlýða boöi