Jólagjöfin - 24.12.1918, Blaðsíða 34

-5
-3|
•Jj
-31
Sendisveinninn.
|f-
|5-
|f
le-
k-
-

Þ a S var milli jóla og nýárs.
Gremjan og áhyggjurnar höföu gert sig heimakomnar og
sest aö í hinu hlýja og fallega búningsherbergi eöa „hreiðr-
inu“, sem frú Verner kallaði það. Frú Verner hafði aldrei á
æfinni orðið fyrir verulegu mótlæti. Hún hafði lokið við að
búa sig og var því alveg tilbúin að leggja af stað í samsætið.
Hún var i einum af hinum yndislegustu nýtískubúningum,
sem hún hafði komið með frá París. Og satt að segja hafði
hún ekkert á móti því, að lofa fólki að sjá sig i honum heima <
í Kaupmannahöfn.
Og hún var yndisleg, hún frú Ellen Verner. Hún var sem
nýútsprungin rós, þar sem hún stóð í ljósrauða silkikjólnum.
En nú var hún í slæmu skapi. Henni hafði sem sé gramist, að
kápan, sem maðurinn hennar hafði pantað handa henni, ein-
mitt þetta kveld, nú þegar veörið var svo vont, var enn þá
ókomin. Það hafði verið hringt frá versluninni og spurt, hvort
kápan þyrfti endilega að koma í kvöld, þar eð veðrið var svo
vont og langur vegur út að sumarbústaðnum. En Verner lög-
maður haföi svarað hálfhöstugt, að hann þyrfti að fá káp-
una einmitt af því að veðrið v æ r i svo vont. Hafði hann þá
fengið það kurteislega svar, að kápan skyldi koma í tæka tíð.
Tíminn leið, en kápan kom ekki. Lögmaðurinn, sem kunni
því illa að sjá óánægjuhrukkur á hinu yndislega andliti konu
sinnar, hafði hringt aftur til þess að vita hvernig í ósköpun-
um gæti staðið á því, að sendisveinninn kæmi ekki með
kápuna.
— Hann er á leiðinni, — var svarað — og hlýtur að koma