Jólagjöfin - 24.12.1918, Síða 39

jólagjöfin.
33
konuna sína í fangið og bar hana út í vagninn. Þegar þau
voru sest niður, hallaSi hún sér upp að manni sínum og mælti:
— Mér hefir veriS eitthvaS svo órótt, en eg get ekki sagt
hvaS því veldur. ÞaS er eins og einhver sorg og ógæfa bíSi
mín. Ó, aS hún mamma sé nú ekki ofSin veik.
— Eg skal sima til hennar undir eins í fyrra máliS, elskan
mín — svaraSi hann hlíSlega. — Vertu nú róleg, viS erum
nú bráSum komin heim.
BifreiSin nam staSar. ÞaS var eitthvaS fyrir henni á veg-
inum, rétt viS hliSiS. BifreiSarstjórinn fór ofan úr vagninum,
og laut ofan yfir eitthvaS, sem lá á veginum. Var þaS böggull,
eSa hvaS var þaS? Ungu hjónin gátu ekki séS hvaS þaS var.
Verner stökk ofan úr bifreiSinni og konan hans laut út yfir
vagnbrúnina og studdist fram á herSar manni sínum.
Þegar bifreiSarstjórinn hafSi sópaS fönninni frá, sáu þau
Öll unglings dreng, sem lá þarna í snjónum. Andlit hans var
því nær eins hvitt og mjöllin. En um hinar fölvu varir hans
lék yndislegt bros og augun hans dökku, sem sáu ekki framar
þaS, sem jarSneskt var, sýndust horfa inn í einhverja þá feg-
urS, sem vér fáum aS eins óljóst hugboS um í hinum fegurstu
draumum vorum.
Verner tók drenginn og lagSi hann upp i bifreiSina. Hann
var allur helkaldur. Og hvaS hann var illa klæddur, aS eins
i þunnri og bættri úlpu utan yfir einni skyrtu,
BifreiSarstjórinn rak fótinn í eitthvaS; ])aS var böggull,
sem var vafinn innan í lítinn regnfrakka. Hann losaSi um
umbúSirnar og sá aS innan í þeim var vönduS kápa fóSruS
meS fuglshömum. Hann lét böggulinn upp i vagninn. Frúin
hljóSaSi upp yfir sig óttaslegin.
— Kápan, — sagSi hún, — sendisveinninn meS kápuna!
Og Verner lögmaSur, sem var engan veginn óþarflega viS-
kvæmur maSur, fölnaSi, er hann mintist þeirra orSa, er hann
hafSi haft um sendisveinana. Hann hafSi ekki látiS draga
sig inn í kaffihús, þessi drengur. Hann hafSi ekki brugSist
skyldu sinni. Hann hafSi fariS úr frakkanum sínum, til þess
aS verja þessa dýrindis kápu, sem honum hafSi veriS trúað
fyrir.
3