Jólagjöfin - 24.12.1918, Page 49

Jólagjöfin.
43
og leit út yfir mannfjöldann og sást gleöiglampa bregöa fyrir
í augum hans, — og eg skal aldrei gefa mitt samþykki til
þess að þaö sé upprætt, sem eg hefi haft svo mikla unun af
aö sjá vaxa og blómgast.
Þegar konungurinn mælti þetta, var sem ljómi færöist á
andlit honum, og rómur hans titraöi svo yndislega, aö auð-
heyrt var, aö honum var fullkomlega alvara.
Keisarinn haföi og ekki vænst annars af honum. Hann
lagöi nú hönd á arm konungi eins og til aö sefa hann og mælti:
— Góöi Óskar konungur, góöi Óskar konungur.
— Já, þið skuluö sjá og reyna, aö eg stend viö orö mín,
sagöi konungur meö enn þá meiri tign og alvöru en áöur.
Og mörgum, sem viö voru staddir, þótti konungi hafa sagst
svo vel, aö þeim vöknaöi um augu, og alt í einu tók einn maöur
til aö hrópa „Húrra!“ og í sama bili kváöu viö húrra-ópin
um alla járnbrautarstöðina. Og nú veifuöu menn höttum og
vasaklútum, og nú hófst söngurinn og nú fjekk konungurinn
blómvendina, því aö nú var enginn hálfsmeykur viö hann. Hann
haföi gert þeim hlýtt um hjartarætumar. Og nú fékk hann
þær viötökur, sem þeir höföu ætlað aö veita honum, en ekki
koniið sér aö, undir eins og hann kom.
Keisarinn í Portúgal horföi stutta stund á fagnaðarviðtök-
urnar, sem konunginum voru veittar, en læddist svo ofur
hægt og hljóölega út gegn um mannþyrpinguna.
Þaö var þó ekki af því aö hann iðraðist eftir að hafa talað
viö mann, sem var konungur i raun og veru. En hann sýndist
þó ósköp fátæklegur, lítilsigldur og rolulegur, er hann rölti heim
til Dimmavatns.
Þeir voru margir, sem glöddust viö orö konungsins þarna
á járnbrautarstöðinni, en engum datt þá í hug að taka þau
eins og þau voru töluð.
En mörgum árum seinna, þegar menn sáu hvernig alt fór,
voru þeir ekki svo fáir, sem mintust þessarar samræöu, og sáu
aö konyngurinn haföi sagt eins og honum bjó í brjósti, og að
hann hafði staðið við orö sín. Og vér höfum sjálf getað gengið