Jólagjöfin - 24.12.1918, Side 51

Þa'ö var einu sinni, a'ö guö almáttugur geröi boö eftir tveim-
ur yndislegustu englunum í öllu himnaríki. Allir eru englarnir
fríöir og yndislegir, en þó eru þeir englarnir langfríðastir og
yndislegastir, seni oröið hefir mest ágengt í því aö göfga menn-
ina, leiöa þá lengst í áttina til hins sanna, fagra og góöa.
Og englarnir komu tafarlaust fram fyrir hásæti guös og
lutu honum í auðmýkt.
— Eg ætla að senda ykkur báða í langferð, — sagöi guö
almáttugur.
Báöir englarnir lutu honum i undirgefni undir vilja hans.
Annar engillinn var svo búinn, aö hann var í mjallhvitum
kyrtli, sem var ofinn úr svo björtum geislum aö mannleg augu
fá ekki skynjað þá, og er hann því jafnan ósýnilegur. Hár
hans fjell niður á heröar honum, eins og árroöaöldur, sem falla
á fannhvítar jökulbreiöur á heiðríkum haustmorgni. í hægri
hendi hélt hann á dálitlu krossmarki úr lýsigulli.
— Þiö eigiö aö fara ofan á jörðina, — sagöi guö almáttugur
og hjálpa nú mönnunum meira en nokkru sinni áður, því aö
aldrei hefir þeim veriö í annan tima meiri þörf á hjálp ykkar
en einmitt nú. Og far þú á undan, — sagöi guð og beindi orðum
sínum að englinum meö krossmarkið. — Drep þú á hvers manns
dyr og láttu flestum hjálp þína í té, legðu kross þinn því nær
á hvers manns herðar.
— En mennirnir kæra sig ekki um aö eg leggi kross minn
á herðar þeim, — svaraði engillinn. — Þeir foröast mig eins
og heitan eldinn, og telja mig meö hinum ægilegustu gestum,
sem aö garöi bera.
— Og samt ert þú þeim ómissandi, — sagöi drottinn. -r- Eða