Jólagjöfin - 24.12.1920, Blaðsíða 94

92
Jólagjöfin
hann gæti opnað hjarta sitt fyrir og trúað fyrir öllum leyndarmálum
sinum. Einhvern tíma, þegar alvörusvipur færist yfir andlitið og fugl-
inn finnur sig svö vel fleygan að geta yfirgefið hreiðrið, mundi hún
þá hafa það afl er gæti lokkað hann aftur að hjarta sinu, — hjartanu
sem nú slær svo ákaft hans vegna?
Ef til vill mun hann einhvern tima gleyma henni, og aðrar hendur
en hennar strjúka mjúka hárið, og einhverjar aðrar varir heldur en
hennar þrýsta kossi á varir hans — og afmá marga ára umhyggju og
ást. — En þegar hann svo sneri heim aftur'vængbrotinn og þjáður og
þreyttur af baráttu lifsins, þá mundi hún með gleði taka á móti honum
og veita sál hans huggun og frið.
„Helga mín j Hvað er að þér? Hvers vegna ertu að gráta?"
Maðurinn hennar var orðinn leiður á að biða eftir henni og hafði
því læðst inn í svefnherbergið til að vita hvað henni liði.
Brosandi með tárin í augunum tók hún undir handlegg hans og
leiddi hann út.
„Hafðu ekki hátt!“ sagði hún, „þú vekur drenginn. — Mig var bara
að dreyma.“
Litli drengurinn lá í vöggunni og brosti í svefninum. Hann dreymdi
einnig, — en það var ekki framtíðardraumur.