Jólagjöfin - 24.12.1920, Blaðsíða 16

14
Jólagjöfin
hér úti, meöan þau hafa jólatré heima. Eg dey hérna úti; eg
hefi heyrt, aö menn gætu dáiö úr leiöindum."
Hann henti prikinu sínu yfir limgeröiö og hljóp um kring
til kindanna, og tók um hálsinn á þeim og kvaddi þær, og
svo þaut hann eftir þjóöveginum alt hvaö fætur toguöu í átt—
ina til bæjarins^Aö eins einu sinni sneri hann sér við og leit
til baka; kindurnar höföu farið út á þjóöveginn og mændu
eftir honum jarmandi; en hann hrópaöi: „Nei, nei! Eg get
ekki lengur verið hjá ykkur; verið þiö sælar, veriö þið sælar,
og hlaupiö ekki burtu!“ En sjálfur hljóp hann alt hvað af tók^?
Skólinn var ysta húsiö í bænum; þar nam hann staðar og
barði aö dyrum. Hann langaði til aö heilsa upp á skólameist-
arann. Skólameistarinn opnaði dyrnar; siöa skeggiö hans var
orðið alhvítt. „Góöan daginn, góöan daginn!“ sagði hann.
„Hvernig hefir þér nú liöiö í öll þessi tuttugu ár, síðan þú
varst hérna?“
„Hvaö er þetta!“ sagöi drengurinn. „Nei, svo lengi hefi
eg ekki verið úti í haganum."
, Jú, sonur sæll!“ svaraöi skólameistari. „Og þaö getur þú
lika séð á mér; skeggið mitt er nú eins hvítt og sykurinn, sem
eg fæ meö kaffinu mínu á sunnudögum. Og líttu á tréö þarna
við dyrnar! Sjáðu, hve þaö er orðið stórt. Þú manst víst, aö
þau voru tvö áöur, en annað fauk um koll fyrir þrettán ár-
um(síðan)!“
„Nei,“ sagöi drengurinn og varð lafhræddur; „nei, þú ert
að gabba mig, skólameistari; þaö geta ekki verið tuttugu
ár, siöan eg var í skóla.“
„Jú, líttu á sjálfan þig!“ sagði skólameistari. „Sjáöu. hvað
þú ert orðinn stór! Þú verður aö beygja þig, ef þú ætlar inn
um dyrnar þarna.“
Þá sá drengurinn að þetta var satt. „Tá, en,“ hrópaöi hann
upp yfir sig. „Það er hræðilegt! Og hvernig líður hinum
drengjunum? Hvernig líöur honum Tómasi ?“
„Vel!“ svaraöi skólameistari, og tók í nefið úr neftóbaks-
dósum sinurn. „Hann er nú prestur hérna í bænum; og það
er mér altaf*stSÉ gleði aö heyra hann prédika yfir í kirkjunni
þarna; já, nú er það gott fyrir hann aö jeg kendi honum aö
tala hátt. A hverjum degi borða eg miödegisverö hjá honum.“