Jólagjöfin - 24.12.1920, Blaðsíða 60

58
Jólagjöfin
ekki í. Svo aS viö komum henni til aö tala um sjáTfa sig, og
aS lokum uppgötvuöum viS, í hverju öröugleikinn var fólginn.
Svo viröist sem varömaöurinn viö hinn enda brúarinnar hafi.
jafnskjótt og hann heyröi hróp hennar á hjálp langt inni i
myrkrinu, beint geisla af ljósi sínu í þá átt og sen't sendiboða
til aö hjálpa henni. Þessi andi fann hana þar sem var aö liöa
yfir hana við kolmórauöan læk; vatnið í honum var óhreint
og heitt; bar hann hana að hliöhúsinu viö brúna. Hér var henni
hjúkraö og hún hrest við, og því næst farið áfram meö hana
yfir brúna, þangaö sem við fundum hana.
Nú haföi viljað svo til, er sendiboöinn fann hana, aö hún
haföi fun'diö návist einhvers, en ekki getað séö neinn hjá sér.
Hún kallaði þvi upp hátt: „Faröu bölvaður, ef þú snertir mig!“
meö því aö hún hugði, aö þetta væri ef til vill einn af hinum
gömlu kvölurum hennar og félögum í vonskunni. Úr því mundi
hún ekkert, uns hún raknaöi viö aftur í hliöhúsinu. Þegar
við gengum og töluöum um starfsmennina í þessum heimurii,
mintist hún alt í einu jæssa atviks. Hún hafði formælt ein-
um af þjónum Guös, og hún var hrædd við ljósið, af því aö
hún haföi látiö sér ill orö um munn fara. Að visu vissi hún
ekki, hverjum hún haföi formælt; en formæling er formælingaö
hverjum sem henni svo er beint, og þaö lá henni þurígt á hjarta.
Félagar mínir og eg bárum nú snöggvast saman ráð okk-
ar, og komumst að þeirri niöurstööu, aö við yrðum að snúa
aftur. Aðrar svndir þessarar vesalings-sálar yröi unt aö fást
viö bráðlega. En þessi var drýgö gegn einum af samverka-
mönnum okkar í heimum ljóssins og elskurínar, og viö sáum,
aö hún mundi eigi njóta neinnar hvíldar meðal vor, og aö hjálp
okkar mundi koma henni aö litlu gagni, uns bætt væri fvrir
þessa misgerö. Fyrir þvi snerum viö aftur að brúnni og beirít
yfir hana, aö hliðhúsinu viö hinn endann.
Þar hittum viö hjálparmanninn, sem boriö haföi hana þang-
aö, og hún bað harín fyrirgefningar og fékk hana. í raun og
veru bjóst hann við okkur; því aö hann var sterkari en viö
og lengra kominn, og fyrir því máttugri aö vísdómi, og hann
vissi, að hún mundi knýja sjálfa sig til aö sríúa aftur. Þegar
viö því nálguðumst, kont hann út úr hliðopinu, þar sem hann
haföi staðið og horft á okkur korna gangandi eftir veginum, og
þegar hún sá vingjarnlegt andlit lians og fyrirgefningarbros-