Jólagjöfin - 24.12.1920, Blaðsíða 36

34
Jólagjöfin
Sagan byrjar — ja, hvenær byrjaöi hún eiginlega?-------------
ÞaS var eins og þau heföu frá upphafi veriö ætluS hvort
öSru — þau tvö! Annars réSi maSur sjálfur minstu um ráSahag
sinn í þá daga. ÞaS voru ættingjarnir, sem réSu þeim málum
til lykta, meS miklum bollaleggingum og samningum um heim-
anmund og morgungjafir. En því ánægjulegra var þaS, er
ungu hjónaefnin voru samhuga, eins og hér var. Þau höfSu
leikiö sér saman frá barnæsku og þektu eiginlega enga aöra,
og aldrei höföu þau skiliö, nema eins árs tíma, er hann var
viS húsagerS í öSru þorpi — hann var sem sé steinsmiSur.
Og þegar hann kom heim og þau fundust aftur, voru þau
hvort öSru eins og ný-útsprungnar rósir, — reyndar hin sömu
og áöur, en þó alt önnur og óumræöilega unaösleg. Og hví
skyldu þau þá ekki halda brúSkaup! Og svo gerSu þau þaS
— efndu til ágætrar veislu, þar sem allir nágrannarnir voru
boönir og allir í skínandi skapi, bara af því aS sjá fallegu
ungu brúShjónin svo hamingjusöm.
Mundi nokkur hafa veriS hamingjusamari hér á jörS, en
þau tvö! Aldrei hafSi Daníel gengiS glaSari en nú aS húsa-
byggingunum; hann hugsaSi sem svo, aS þeir, sem í húsunum
ættu aö búa, ntundu ef til vill vera álíka gæfusamir og hann og
Súsanna voru í litla hvita húsinu þeirra í Kedronsdal. Og oft
lagöi Súsanna handleggina um hálsinn á Hjálmu sinni og
hvíslaöi því aS henni, aS h ú n þekti þann, er væri lang-besti
maBur í heimi. Og varla gat hún fengiS af sér aS stíga fæti
á smáblóm í haga, því aö veriS gæti aS hún yröi þar ný-
kviknaöri lífsgleöi aö bana. — Menn furSuSu sig á þvi, aS
þeint skyldi aldrei verSa sundurorSa; en ungi steinsmiöurinn
brosti: hver skyldi geta fundiö upp á aS atyrSa svo yndis-
lega smá-hind, meS svo stór og spyrjandi augu? — og þetta
var rétt lýsing á Súsönnu. Og á hinn bóginn hugsaöi húri meö
sér: um hvaS ættum viö Daníel aö jagast, viö sem erum sam-
mála um alt!
Og ekki sjatnaSi ánægjan viS þaS, aS næsta ár var kominn
ofurlítill Daníel í faSm Súsörinu.
Þess vegna var þaS, aS enginn vildi verða til aS segja henni
tiöindin, þegar þau gerSust.
ÞaS haföi aldrei komiS fyrir áöur, aö henni segöi hugur um
óorSna hluti. En einn morgun vildi hún ekki aö hann færi