Freyr - 01.12.1946, Blaðsíða 28

S58
FRÉÝR,
ennfremur að knipla, og þegar hún er sér-
staklega dugleg við þessa handavinnu þá
kemur hún heim aftur, eftir þriggja eða
fimm mánaða dvöl í skólunum, með heil-
mikið af fullgerðum munum,
★
Þáð er þó ekki fyrr en bóndádóttirin er
orðin trúlofuð, að reglulegt skrið kemst á
undirbúningur fyrir brúðkaupið, en þá
saumar hún og saumar. Engin stund fer
til ónýtis. Allt það sem henni getur dott-
ið í hug, að þörf muni verða fyrir á því
heimili, sem hún sjálf ætlar að stofna og
stýra, og getur sjálf búið í haginn löngu
fyrirfram, það undirbýr hún, og til þess
hrökkva frístundirnar ekki.
Það er talinn sjálfsagður hlutur, að
heimasætan fari að heiman til þess að sjá
og læra hjá öðrum um tíma, jafnvel þó
að hún sé alin upp á fyrirmyndar heimili
og að það geti ekki án hennar verið, svo
að taka þarf aðra hjálp í húsið á meðan
hún er að kynnast annarra siðum, venjum
og störfum. En síðasta hálfa árið áður en
brúðkaupið á að fara fram, er hún heima
til þess að undirbúa það, og helgar því
hlutverki þá krafta sína að mestu.
Það sem hún afgreiðir af fullgerðum
munum á þessum tíma gæti orðið langt
mál að telja. Koddaver, sængurver, lök,
dúkar, pentudúkar, ljósadúkar, veggteppi
og margt og margt fleira.
Hún kaupir og henni er gefið hitt og
þetta. Handklæði, eldhúsþurrkur og ýmis-
legt annað er sótt í kaupstaðinn, oftast
svo tylftum skiptir, því að það telst ekki
sæmandi heiðarlegri og virðulegri bónda-
dóttur að giftast, ef hún á ekki að minnsta
kosti 12 af hverjum ofangreindra hluta.
Á sængurfatnaðinn, handklæðin og ann-
an fatnað, saumar hún fangamark sitt
með kostgæfni og ver miklum tíma til
þess að búa til milliverk og annan út-
saum, Þegar hún giftist öðlast hún ættar-
nafn mannsins, en hún notar ekki upp-
hafsstaf þess þegar hún merkir fatnað-
inn, heldur upphafsstafi skírnarnafns og
föðurnafns þess er hún hefir, því að eng-
inn getur fyrirfram vitað hvort eitthvað
kann að komast upp á milli hjónaefnanna
svo að allt fari út um þúfur. Og þá er
réttast að hafa sitt gamla fangamark á
fatnaðinum.
En það er ekki bara sængurfatnaður,
dúkar, og þess háttar, sem sinna þarf.
Einnig spjarir til eigin þarfa, bæði nær-
fatnaður og yfirfatnaður, eru saumaðar af
kappi og í svo ríkum mæli, að ekki þurfi
að bæta við fyrsta árið eftir giftinguna.
★
Giftingarathöfnin framkvæmist í kirkj-
unni og ekki getur komið til mála að hún
fari annars staðar fram. Brúðin skart-
ar í dragsíðum hvítum kjól með slóða og
slæðu og um höfuðið ber hún sveig af
Brúðarlaufi.
Fyrir brúðkaupið er efnt til gestaboðs
því að margmenni skal stefnt saman til
veizlu. Fyrst og fremst er ættmennum
brúðhjónanna boðið. Þar næst koma vinir
og kunningjar og svo grannar, að ógleymd-
um presthjónunum og meðhjálparahjón-
unum, sem eru sjálfsagðir gestir við hverja
brúðkaupsveizlu í sókninni. Það vekur
enga sérstaka eftirtekt þó að gestirnir séu
á annað hundrað, sem boðið er til veizl-
unnar á sjálfan brúðkaupsdaginn. Dagana
fyrir brúðkaupið er unnið af kappi að því
að snyrta hlöðuna, setja þar upp borð og
bekki og annað sem með þarf, til þess að
borðhaldið geti farið fram þar, ef tjald er
ekki leigt til þessa, því að þótt húsakynni