Freyr - 01.12.1946, Blaðsíða 50

380
FRE YR
an. Að sjálfsögðu var ekkert á það minnst
í augl. þessum, hvað fengizt af áburði í
garða, né hvað á annað gróðurlendi, og
var það af þeirri einföldu og augljósu
ástæðu, að allar áburðartegundirnar, sem
inn átti að flytja, voru nothæfar, hvort
sem var í garða eða á graslendi, og því
sérhverjum í sjálfsvald sett, hvaða áburð
hann kysi til hvors um sig. Ef að þeir, sem
álit búnaðarfélagsins sömdu, telja Ammo-
phos einan hæfan áburð í garða, fara
þeir villir vegarins, og þurfa því að átta
sig betur á notagildi áburðarins. Hvað
aðrir hafa tjáð bændum um þetta er Á-
burðarsölunni óviðkomandi.
í áliti búnaðarfélagsins segir ennfremur
svo: „Um garðrækting, hagar svo til, að
þeir garðávextir, sem á markað koma, eru
framleiddir á fáum og tiltölulega tak-
mörkuðum svæðum, og hefði það verið
sanngjarnt að dreifa þessu litla áburðar-
magni, sem fáanlegt var í garða, á þá
staði eina, sem framleiða til sölu“. Svo
mörg eru þau orð.
Út af þessu skulu hér talin helstu garð-
ræktarsvæði landsins sem framleiða í flest-
um árum garðávexti til sölu: Austur-
Skaftafellssýsla, einkum Nesin, Vestur-
Skaftafellssýsla, flestar sveitir í Árnes- og
Rangárvallasýslum, sérstaklega Þykkvibær,
Stokkseyri og Eyrarbakki. Allt nágrenni
Reykjavíkur, Kjósar- og Gullbringusýsla.
Reykjavík sjálf framleiðir líklega meira en
i/5 hluta allra kartaflna í landinu. Enn-
fremur Akranes, Borgarnes, Dýrafjörður,
Arnarfjörður, Önundarfjörður og sveitirn-
ar við ísafjarðardjúp. Á Norðurlandi eru
margar sveitir Eyjafj.sýslu með mikið af
sölukartöflum, svo og Svalbarðsströndin.
Sumar byggðir Þingeyj arsýslu hafa og
kartöflur til sölu. Á Austurlandi má telja
ýmsar sveitir Fljótsdalshéraðs, svo og
Mjóafjörð, Seyðisfjörð og Reyðarfjörð. Af
þessu sem hér er sagt er það augljóst, að
sá hópur framleiðenda, sem kaupa þarf
áburð til garðræktar er all-fjölmennur, og
þau svæði mörg og víðlend sem rækta
garðávexti og mundu því þurfa garðáburð,
vegna framleiðslu til sölu.
Áburðarsalan auglýsir árlega eftir á-
burðarpöntunum, og reynir að haga út-
hlutun áburðarins í sem mestu samræmi
við hið umbeðna magn, þó með hliðsjón af
fyrra árs notkun, ef ekki er unnt að full-
nægja áburðarbeiðnunum. ' Verzlanir og
búnaðarfélög kaupa áburðinn og annast
sölu hans á viðstkipa- og félagssvæðum
sínum. Úthlutun til einstaklinganna er
því í höndum annarra en Áburðarsölunn-
ar, og mundi henni ekki reynast fært að
fyrirskipa né framkvæma annars konar
úthlutun en þá, sem í aðalatriðum væri í
samræmi við gerðar áburðarpantanir hvert
ár. Að afgreiða eftirsóttustu áburðarteg-
undirnar, eins og t. d. Ammophos í ein-
stakar sveitir eða til einstakra kaupenda,
en aðrar minna eftirsóttar tegundir til
annarra, mundi ekki reynast fært, enda
væri slíkur aðskilnaður „sauða og hafra“
í þessum efnum gersamlega óforsvaranan-
legur og óþolandi. í síðustu málsgrein
álitsins ræðir búnaðarfél. um úrbætur á
þeirri úthlutunartilhögun sem verið hefir,
og vill „að áburðurinn fari fyrst og fremst
til þeirra, sem ekki geta án hans verið,
og að þeir verði látnir sitja á hakanum,
sem gripið geta til annarra úrræða, án
þess að framleiðsla þeirra þurfi að bíða
hnekki við.“ Um þetta innlegg er ekki
ástæða til að vera margorður. Ég vil að-
eins benda á það, sem að framan er sagt
þ. e. að úthlutun til einstaklinga annast
verzlanir og búnaðarfél. að mestu og án
efa skilja höfundar álitsins það fullkom-
lega, að Áburðarsalan getur ekki gefið
fyrirmæli um, að þessi eða hinn maður-