Freyr - 01.12.1946, Blaðsíða 11

FRE YR
341
Heyrurð’u ekki ennþá óminn
ástúðlega hlýj a róminn?
Eða fannst þér augnaljóminn
ekki bjartur þessa nótt
Hversu allt var kyrrt og hljótt.
Fannst þér ekki barnið brosa
blítt í jötu sinni?
Það var dýrðlegt bæði úti og inni.
Jörðu mjöllin klæddi hvíta
hvítar’i en í gær að líta.
Tungl á loft sér fór að flýta,
fylling þess var rétt í kvöld.
Því er birtan þúsund föld?
Einhver þytur eyrum mætir
eða raddakliður.
Það er líkt og þungur vatnaniður.
Ein er stjarna, stjörnum fegri
stærri, hreinni, yndislegri,
draumum öllum dásamlegri
dýrri birta aldrei skín.
Morgunstj arnan mín og þín,
leiðarvísir lýðs á jörðu
ljóminn aldrei þrýtur.
Kvíða þarf ei hver sem hana lítur.
Barnið fær oft bezt að skilja
blessun Guðs og kærleiksvilja.
Ekkert vill það öðrum dylja
andinn hrífst á gleðistund.
Gjöf er stór hin létta lund.
Manstu, hversu margir spyrja
mildu bernskujólin?
Húmið þverr, og hækka tekur sólin.
Hugrún.