Freyr - 01.12.1946, Blaðsíða 22

352
FREYR
hendi álíka hlutverk, sem greidd eru há
laun fyrir?
Sannleikurinn er, að húsmóðirin — móð-
irin — hefir af engum að krefja laun sín.
Hún vinnur óeigingjarnasta hlutverk allra
óeigingjarnra hlutverka, en skapar eigi að
síður, með verkum sínum, verðmæti, sem
vonandi má meta jafn mikils og hvert
hinna ofangreindu starfa.
Húsmóðirin spyr ekki hvort eftirvinna
sé greidd með 1 y2 dagkaupi eða helgidaga-
vinnan með tvöföldu dagkaupi.
Því fer fjarri. Vinnudagurinn er lang-
ur, mörgum og ábyrgðarmiklum störfum er
að gegna, og frá þeim hleypur hún ekki né
ábyrgð sinni, þó að þau séu vanmetin og
þó að klukkan slái sex og slagbröndum
sé slegið fyrir hurðir verksmiðjanna og rit-
vélaskröltið hljóðni af því, að dagur er að
kvöldi og dagsverki þar lokið.
Það getur að sjálfsögðu haft sína þýð-
ingu að rannsaka hvernig störfum hús-
móðurinnar er háttað. Vinnurannsóknir
hafa á ýmsum öðrum sviðum verið fyrsta
sporið til þess að skipa vinnuaðferðum og
og vinnufyrirkomulagi í hagkvæmara horf,
og getur einnig orðið svo á þessu.
Tölur tala sínu eigin máli, svo þær er
að framan greinir, sem aðrar. Maður getur
litið á þær og spurt sjálfan sig um leið:
Hvernig mun þessum hlutum varið hér á
landi — á íslandi — í sveit og í kaupstað?
Hvernig er það í sveitinni, þar sem kon-
an er ein með barnahóp og þarf þar að
auki að leggja hönd að fjölda bústarfa, til
þess að aðstoða mann sinn, þegar bjarga
skal forða til vetrarins?
Það er óþarft að spyrja. Vinnudagurinn
er eins og dæmið að framan sýnir eða eitt-
hvað svipað því.
Mun það nokkurs virði fyrir þjóðfélag
okkar, að um þessi efni sé grennslast? Því
skal svarað með fáum orðum. Sjálft hlut-
verkið er þess vert, en annað er þó langt-
um meira aðkallandi, sem sé þetta:
Að leita einhverra þeirra úrræða til að-
stoðar þeim, sem bera þyngsta okið í þjóð-
félaginu, því að það gera húsmæðurnar —
mæðurnar — sem vinna verk sín með þol-
inmæði og gleði án þess að spyrj a um
laun.
Því miður — ef svo fer fram, sem nú
horfir, er hætt við að ofþjökun og uppgjöf
geti hent í fyllra mæli en þegar er orðið,
en við því má þjóðin ekki.
Hér er engum einum aðilja álasað þeg-
ar það er fullyrt, að hlutverk húsmæðra í
íslenzkum sveitum eru ekki metin að verð-
leikum af almenningi frekar en annars
staðar gerist. Til þess er þjóðin ekki nógu
þroskuð enn, að hún hafi lært að meta
þau dýrustu verðmæti sem gróa í þjóðlíf-
inu og sköpuð eru við arinn húsmóður-
innar og móðurinnar ■— sem ver 15 stund-
um í sólarhring til starfs fyrir þjóð sína
án þess að spyrja um laun.
G.
Hross til Póllands.
Danir hafa selt 22 þúsund hross til Póllands í
haust og samið hefir verið um sölu á 45 þúsund-
um til viðbótar. Ennfremur hafa þeir selt hross til
Frakklands, og Checkoslóvakíu. Þess er getið að
eftirspurn sé talsvert mikil en verðið lágt.
Frá því var sagt í októbersblaði Freys, að verðið
á hrossum þeim, sem UNRRA keypti hér á landi
og flutt voru til Póllands, hafi verið 625. kr. Eftir
að blaðið var skrifað var endanlega gengið frá
samningum og samdist þannig að lokum, að fyrir
þau fengust kr. 652.00 að meðaltali frítt um borð.
Fregnir hafa borist um það, að allt hafi gengið
vel á leiðinni og aðeins tvö hross veikst. Er gott
til þess að vita, að íslenzk hross komast að þessu
sinni í hendur manna, sem eru snillingar i hesta-
meðferð, en það eru Pólverjar.