Dagblaðið Vísir - DV - 15.10.2005, Side 42

42 LAUGARDAGUR 15. OKTÓBER 2005
Helgarblað DV
Lærði að drepa
Guðrún Þorgeirsdóttir hefur haft áhuga á öllu sem
viö kemur Rússlandi frá ellefu ára aldri. Hún býr
nú í Moskvu ásamt tólf ára gömlum syni sínum og
á rússnenskan kærasta. Guðrún starfar í íslenska
sendiráðinu í Moskvu. DV hafði samband við Guð-
rúnu og ræddi við hana um landið, menninguna og
að sjálfsögðu hana sjálfa.
„Ég var ellefu ára þegar ég fór að fá áhuga
á rússnesku og ég gleymi því aldrei. Ég gisti
hjá ömmu og verið var að sýna klassíska,
sovéska kvikmynd í sjónvarpinu sem heitir
Trönurnar fljúga. Hún var svart-hvft og þeg-
ar ég heyrði tungumálið varð ég hugfangin,"
segir Guðrún sem las líka mikið af klassísk-
um, rússneskum bókmenntum á þessum
tíma. „Landið var lokað og mér fannst þetta
svo spennandi og dularfullt," segir hún.
Draumurinn rætist
„Næstu ár var ég alltaf að hugsa um að
fara út og læra rússnesku og loksins sló ég
svo til árið 1991, þá hafði draumurinn verið
lengi við lýði," segir Guðrún en hún var úti í
mánuð með hópi fólks. Árið 1994 fór Guð-
rún aftur út en í þetta skiptið var hún ein
með lítið barn. Hún bjó í Moskvu í ár og
lærði rússnesku og var það liður í BA-námi
hennar við Háskóla íslands. „Ég bjó ein á
stúdentagarði með barn og þarna voru bara
ftússar og Afganar svo ég stakk svolítið í stúf.
Þar lærði ég að drepa kakkalakka og þvo í
höndunum," segir Guðrún og bætir við að
hún sé haldin þvottavélaveiki eftir þessa
Rússlandi
reynslu. „Ég lá niðri í þvottahúsi fyrst eftir
að ég kom heim og fannst þetta rosalegt fyr-
irbæri. En ég var heppin því ég var með
baðkar svo ég náði að leggja buxur í það og
skrúbba, það hefði verið verra ef það hefði
verið sturta því ég er með svo langar lappir,"
segir hún hlæjandi.
Erfiður tími
„Þetta var erfitt tímabil og sérstaklega
erfitt að vera með barn þarna úti en ég tók
einn dag í einu. Ástandið í Rússlandi var
mjög óstöðugt á þessum tíma og hættulegt
að vera þar því Rússar héldu að útlendingar
ættu peninga," segir Guðrún sem brá á það
ráð að kaupa sér rifna kápu og rússneskan
kerruhlunk fyrir barnið til að falla betur í
hópinn. Jólin 1994 var Guðrún fengin til að
passa sendiráðsbústaðinn sem var mjög
huggulegur og kósí og það bjargaði jólunum
fyrir hana og Þorgeir litla. Hún segist hins-
vegar hafa fengið áfall þegar hún snéri aftur
á stúdentagarðinn því hann var svo óvistleg-
ur.
Árið 1996 fluttist Guðrún til Kamtsjatka
og hóf störf sem túlkur hjá íslenskum
sjávarafurðum. f þetta sinn var móðir henn-
ar með Þorgeir fyrstu þrjá mánuðina á með-
an Guðrún kannaði aðstæður og kom sér
fyrir. Hún segir veruna þar hafa verið mjög
hressandi og minnist þess að þegar hún
lenti þar í janúarmánuði fékk hún ekki tösk-
urnar sínar eftir venjulegu færibandi heldur
sótti hún þær í gamlan skúr þar sem þær
komu með heybaggafæribandi rifnar í tætl-
Agressíf borg
„Ég flutti aftur til Moskvu árið 2002 til að
vinna í sendiráðinu en í dag bý ég við allt
aðrar aðstæður," segir Guðrún. Hún segist
upplifa miklar og hraðar breytingar í
Moskvu. „Það er spennandi að upplifa sam-
tímasögu eins og allar þessar breytingar.
Þetta er spennandi en ekki alltaf skemmti-
legt því hér er líka mjög erfitt fyrir marga."
Guðrún segir Moskvu mjög öfgafulla
borg og alls ekki eins vestræna og margir
halda þrátt fyrir að þar sé að finna flottar
verslanir, veitingastaði, skemmtistaði og
fleira. Hún segir borgina mjög „agressífa" og
segist verða oft mjög þreytt þar. Hún segir
mikla spillingu ríkja, til dæmis hjá lögregl-
unni, og algengt er að fólk keyri númers-
í kindaskinnkápu Guðrún á hótelherbergiÍTúrk-
menistan ánægð með kaup dagsins. Vatnskönnurn-
ar eru ævafornar og fást fyrir litinn pening.
laust, drukkið og dópað og ef það er nappað
getur það samið. Henni þykir þetta viðhorf
gera borgina hættulega.
„Reyndar verð ég að segja að það sem
truflar og heftir lífið mest hérna er umferðin
virka daga. Það er ekki hægt að sinna nein-
um erindum á bíl eðlilega á virkum dögum.
Ferð sem tekur um 20 mínútur um helgar
(þá er lítil umferð, Rússarnir eru í sumarbú-
stöðum) getur tekið tvo tíma á virkum
dögum og þá er ég að tala um að sitja föst í
umferðarteppu og bíllinn hreyfist nokkra
metra á hálftíma. En það sem mér finnst
gaman að sjá er fólkið og að upplifa breyt-
ingarnar. Það er nýjungagirnin sem heldur
mér hér.
Safnar fallegum hlutum
Guðrún hefur alltaf haft áhuga á fallegum
og sjaldgæfum hlutum. Hún á fallega erfða-
gripi sem hún flytur með sér á milli landa og
þegar hún fór fyrst til Rússlands árið 1991
keypti hún sér fyrsta rússneska gripinn. Hún
er óð í húfur frá ýmsum löndum og safnar
þeim af kappi og á orðið ágætis safn. Meðal
uppáhaldshluta hennar er indverskt skilrúm
sem hún erfði eftir frænkur sínar og forláta
skápur sem afi hennar smíðaði og lauk við
árið 1945. Stofu hennar prýða einnig púðar
frá Túnis, gamall sovéskur fáni, rússneskur
rugguhestur, sem hún keypti handa syni sín-
um, ásamt veglegu húfusafni frá Krímskaga,
Túrkmenistan, Kasakstan og fleiri löndum.
Guðrún hefur mikinn áhuga á tónlist og
spilar listavel á píanó og i íbúð hennar má
auk þess finna fiðlu og saxófón og hún spil-
ar á hvort tveggja. Annars er Guðrún ekki
viss um hvenær hún kemur aftur heim til ís-
lands til að vera. Hún kynntist lífefnafræð-
ingi frá Úkraínu í vor og er mjög hamingju-
söm. Hún segir framtíðina eiga eftir að
koma í ljós. ragga@dv.is