Dagblaðið Vísir - DV - 03.12.2005, Qupperneq 22

22 LAUGARDAGUR 3. DESEMBER 2005
Helgarblað DV
„Sagan segir að aðalskemmtun
starfsmanna á Breiðuvík
hafi verið að úthluta
tóbaki eftir mjög svo
ógeðfelldum leiðum,
en sjálfsfróun fyrir
framan hlæjandi karl-
ana var algengt gjald
fyrir tóbakið.
Hreinn Vilhjálmsson hefur marga fjöruna sopið. Hann ólst
upp ásamt tvíburabróður sínum Leifi^hjá einstæðri móð-
ur á Kaplaskjólsveginum. Tvíburarnir sóttu félagsskap í
braggahverfið Camp Knox þáfisem þeir fengu útrás fyrir
sköpunargáfuna með ótrúlegustu prakkarastrikum. Um
fermingu fóru þeir báðir að drekka og dópa og slógust í
för með helstu rónum og glæponum bæjarins, sem voru
hetjur þeirra og fyrirmyndir. Glæpir og ítrekuð fangavist
samhliða lífinu á götunni varð hlutskipti þeirra bræðra
um áratugaskeið. Það var kallað að vera á bísanum.
Leifur féll fyrir eigin hendi fyrir tólf árum, en Hreinn
bar gæfu til að snúa við blaðinu og er lifandi dæmi um
að alltaf er von.
Nú hefur Hreinn skrifað bók
um .ðesku sfna og árin á
bísanúm. Bókin heitir Bæj-
arins verstu og lýsir tæpi-
tungulaust því sem á daga Hreins og
vina hans dreif á þessum árum.
Þótt einkennilegt megi virðast er
bókin drepfyndin. Tvíburamir
Hreinn og Leifur vom líka þekktir
húmoristar og þó harkið á bísanum
hafi verið dauðans alvara var oft gam-
án hjá strákunum.
Æskan leið við áhyggjuleysi og
kannski óvenju stóran skammt af
óknyttum, en þó var aldrei meiningin
hjá strákunum að meiða neinn.
Hreinn segir algengt að fólk næstum
tárfelli þegar hann rifjar upp æsku
sína, en hann minnist þessara ára
með gleði.
„Við bjuggum á Kaplaskjólsvegin-
um, alveg við rætur Camp Knox-
braggahverfisins, og það er eins og
mig minni að okkur hafi þótt við skör
ofar en braggakrakkarnir. Samt átt-
um við okkar bestu vini þar. Þama
var alls konar skrýtið og skemmtilegt
fólk, mikið af einstæðum mæðmm
með svoköliuð Kanaböm, en við
bræður áttum einmitt bandarískan
föður sem hvarf af landi brott áður en
við fæddumst. Við þekktum aldrei
pabba okkar en þegar ég var orðinn
54 ára fann sonur minn í Svíþjóð
upplýsingar um hann á netinu. Pabbi
var þá látinn en það kom í ljós að ég
átti bróður í Boston sem ég fór og
heimsótti."
Gaman að segja sögur
Ástæðan fyrir því að Hreinn ákvað
að gefa sögu sína út á bók var hvatn-
ing frá vinkonu hans og dóttur, en
hann hefur alltaf haft gaman af að
segja sögur. „Og fólki hefur þótt
skemmmtilegt að hlusta," segir
Hreinn hlæjandi.
„Það var samt ekki
fyrr en við fórum að
drekka sem uppátæk-
in tóku á sig aðra og
alvarlegri mynd. Þá
þurfti að fjármagna
áfengiskaupin og
þjófnaðir og innbrot
urðu daglegt brauð."
„Ég fór svo að skrifa og sýndi Ein-
ari Kárasyni rithöfúndi það sem ég
hafði hripað niður. Hann varð mjög
hrifinn og hvatú mig áfram. Núna
finnst mér það eiginlega sjálfum ótrú-
legt að ég, sem þótti með vonlausustu
rónum bæjarins, sé orðinn rithöf-
undur."
Hreinn skrifar skeleggan og
skemmtilegan texta og segist enn búa
að íslenskukennslunni í Melaskólan-
um forðum.
„Mamma hefur verið að rifja upp
að okkur bræðrum gekk alltaf ágæt-
lega í skóla. Það er eiginlega með ólík-
indum að við skyldum fara þá leið
sem við fórum en einhvem veginn
kom ekkert annað til greina. Ég hafði
ekki fyrr tekið fyrsta brennivíns-
sopann en ég var heillum horfinn og
ákveðinn í að rónalífið væri einmitt
fyrir mig. Ég var svo gjörsamiega
heillaður af frægum efúrlýstum tugt-
húslimum og rónum í bænum og sá
þetta allt í hillingum."
Hrikaleg meðferð á Breiðuvík
Bók Hreins er ekki ævisaga í þess
orðs fyllstu merkingu, en hann fer
ekki í launkofa með að það sem
stendur í bókinni gerðist í raun og
vem. Hann breyúr þó öllum nöfnum
og lítur á söguna sem sjálfsævisögu-
lega skáldsögu.
„Prakkarasírikin sem við strákam-
ir gerðum í Kampinum vom mörg
hver hrikaleg og oft mikii miidi að
ekki fór verr. Við vorum fullir af orku
og vfluðum ekkert fyrir okkur. Það var
samt ekki fyrr en við fórum að drekka
sem uppátækin tóku á sig aðra og al-
varlegri mynd. Þá þurfú að fjármagna
áfengiskaupin og þjófnaðir og inn-
brot urðu daglegt brauð."
Vinir Hreins í Kampinum bjuggu
Þekkti aldrei föður sinn Pabbi Hreins var bandariskur hermaöur sem Hreinn kynntist aldrei.
margir við erfiðar fjölskylduaðstæður
og einn þeirra var sendur á skóla í
Breiðuvík. Sögur hans þaðan af harð-
ræði og ofbeldi, sem sagt er frá í bók-
inni, vekja óhug.
„Já, þetta hefur verið hroðaleg
meðferð," segir Hreinn. „Lflcamlegar
og andlegar refsingar vom víst dag-
legt brauð. Strákarnir þama byrjuðu
flesúr snemma að reykja og sagan
segir að aðalskemmtun starfsmann-
anna hafi verið að úthluta tóbaki eftir
mjög svo ógeðfelldum leiðum, en
sjálfsfróun fyrir framan hlæjandi karl-
ana var algengt gjald fyrir tóbakið. Við
Leifur vorum heppnir að lenda ekki
þama, en það var meðal annars
vegna þess að mamma hugsaði vel
um okkur og við mættum samvisku-
samlega í skólann."
Skrifaði sjálfur sína lyfseðla
Hreinn hætú þó í skóla ári áður en
hann hefði átt að taka gagnfræðapróf
og fór að vinna hjá Ríkisskipum.
„Ég hafði engan tíma tÚ að sinna
skólanum lengur og þurfú peninga til
að geta drukkið, sem var aðaláhuga-
málið. Til að byija með stóð drykkjan
frá föstudegi tfl sunnudags en ég var
ekki nema 15 ára gamall þegar ég fór
að umgangast þá hörðustu á bísan-