Dagblaðið Vísir - DV - 03.12.2005, Síða 30

T
30 LAUGARDACUR 3. DESEMBER 2005
Helgarblaö DV
Enginn er von-
laus og þrátt
fyrir finnntán
ár á götunni
tókst Erlu aö
rísa upp úr
eymd og vol-
æði götukon-
unnar sem átti
sér engan
samastað. Hún
ólst upp með
rónunum á
Hlemmi og hjá
þeim fékk hún
fyrstu spraut-
una. Hún seldi
sig frá fjórtán
ára aldri og
bjó með manni
sem sýndi
henni megn-
ustu fyrirlitn-
ingu og gerði
vinum sínum
greiða með því
að leyfa þeim
að níðast á lík-
ama hennar.
En eina vin-
konan sem
hún átti hafði
trú á henni og
gafst aldrei
upp. Erla sýnir
að þrátt fyrir
að hafa legið í
neðstu þrepum
samfélagsins
er hægt að ná
sér upp og
bera höfuðið
hátt.
H" ún var þrettán ára þegar hún fékk fyrstu sprautuna og fannst allir fjötrar
hverfa. Hún væri frjáls. Frelsið varði stutt og snerist í þrældóm. Hún var enn
barn þegar hún seldi blíðu sína á götunni. Fjörutíu þúsund greiddu þeir fyrir
afnot af líkama barnsins Og það var ekkert venjulegt kynlíf. Það var allt sem
sjúkum huga þeirra níðinga sem kaupa börn datt í hug að gæti fróað þeirra
órum. í fimmtán ár var gatan hennar heimili. Sjaldnast vissi hún fyrirfram hvar
hún myndi leggjast niður að kvöldi eða vakna að morgni. Fólkið hennar var
" búið að afskrifa hana og foreldrum og barni segist hún hafa valdið ósegjan-
legri kvöl. Hér heitir hún Erla; getur ekki þeirra vegna afhjúpað sig algjörlega fyrir alþjóð. Erla seg-
ist samt ekki hafa neitt að fela; saga hennar er henni daglega áminning um hvar hún var og hvert
hún vill ekki snúa. Því má hún aldrei gleyma.
„Ég var þrettán ára, feit, feimin
og þrúguð af einelti sem ég varð fyr-
ir í skólanum. Á Hlemmi horfði ég á
rónana; mér fannst þeir æðislegir.
Þeir voru frjálsir, gátu rifið kjaft og
það sagði þeim enginn fyrir verk-
um. Þeir gerðu það sem þeir vildu,
þegar þeir vildu og lifðu spennandi
lífi gagnstætt mínu. Mig langaði að
komast út úr þeim fjötrum sem ég
var í og eins ótrúlega og það hljóm-
ar fannst mér þeir geta vísað mér
veginn," segir Erla og horfir átján ár
aftur í tímann.
Og áður en hún vissi voru þeir
verst settu í samfélaginu orðnir fé-
lagar og vinir þrettán ára stúlku-
barns sem var illa haldið og þrúgað
af vanmáttarkennd. Lítillar stúlku
sem hefði undir öllum venjulegum
kringumstæðum átt að fá hjálp frá
skólanum. Foreldrar hennar vissu
ekki hvaðan á þá stóð veðrið enda
skorti þá þekkingu til að taka á
vandanum. Erla var of mikið inni í
sjálfri sér til að geta rætt eineltið
sem hún varð fyrir í skólanum af
hálfu félaganna og ekki síður kenn-
aranna. Og þau horfðu á eftir litlu
stúlkunni sinni sem var nýfermd út
í það skelfilegasta líf sem hægt er að
hugsa sér. Líf sem enginn velur sér.
Erla segir að líf hennar á þessum
tíma hafi stjórnast af örvæntingu og
vonleysi. Svo illa leið henni að hún
taldi rónana á Hlemmi, þá verst
settu í samfélaginu, sorann sem við
hin teljum vart til manna, vera betri
félagsskap en bekkjarfélagana.
f uppeldi hjá rónunum á
Hlemmi
Rónarnir á Hlemmi tóku þessari
ungu stúlku fagnandi. Hún var
óspjölluð, óþekkt og uppeldið hófst
hjá þeim. Erla var tilvalin til
fylgilags og sakleysislegt útlit
barnsins hentaði vel til að afla þess
sem menn í þeirra þjóðfélagsstöðu
þörfnuðust. Hún gat farið í apótek-
ið eftir spritti og sprautum og hún
gat skipt fölsuðum ávísunum án
þess að nokkrar grunsemdir vökn-
uðu. Hún segist hafa haldið sig
næst einum þeirra sem var sýnu
yngri en hinir. Og hún þurfti ekki að
biðja nema einu sinni um fyrstu
sprautuna. Það var velkomið í sið-
blindum augum hans að þrettán
ára barn upplifði sína fyrstu vímu í
lífinu. Hún fékk vænan skammt af
spítti beint í æð.
„Vá, þvílfk sæla sem ég upplifði.
Mér fannst ég geta allt. Feimnin
hvarf, ég gat talað við fólk og ég gat
rifið kjaft. Ég snarbreyttist, úr
feimnu, niðurbældu barni í að vera
töff kona sem upplifði engar hindr-
anir og enga fjötra; ég gat komist
þangað sem ég vildi," segir hún og
rifjar upp byrjunina á því sem hún
taldi eftirsóknarvert frelsi en reynd-
ist þess í stað helsi. Áður en hún gat
snúið sér við, tók við fimmtán ára
þrældómur fyrir vímu algleymis;
meiri vímu, ekkert annað skipti
máli.
Svipt sjálfræði og iokuð inni
Erla segir að innan fárra vikna
hafi hún ekki sést meira heima.
Foreldrar hennar reyndu allt en það
var of seint. Þau voru búin að tapa
litlu stúlkunni sinni. Hún segir þau
hafa leitað hana uppi aftur og aftur.
Hún stakk af jafnharðan, sama
hvað foreldrar hennar reyndu. „Ég
var lokuð inni á öllum þeim stofn-
unum sem vildu taka við mér og
eftir hverja vist hertist ég aðeins.
Kom út og leitaði uppi mína nýju
félaga. Það var tilgangslaust fýrir
þau að reyna og það kom að því að
þau máttu horfa á eftir mér niður í
ræsið, án þess að fá rönd við reist,"
segir hún og þessi upprifjun haggar