Dagblaðið Vísir - DV - 25.02.2006, Qupperneq 44

44 LAUGARDAGUR 25. FEBRÚAR 2006
Sviðsljós DV
Hinn 1. mars 1977 snaraðist inn á ritstjórn DV tápmikil stelpa sem taldi að hún ætti fullt er-
indi í blaðamennsku. Jónas Kristjánsson mun hafa brosað í kampinn en litist nægilega vel á
telpuna til að senda hana upp á Viku þar sem hún hóf blaðamannsferilinn. Stelpan hefur nú
stundað störf á vettvangi fjölmiðlanna í næstum þrjá áratugi og komið víða við, en 1. mars
næstkomandi ætlar hún að hefja störf á Helgarblaði DV, réttum 29 árum eftir daginn forðum
þegar henni tókst að heilla Jónas.
iVlirápir

í M| I ’ '
pfK -
-r

WMjilíjt

skaam
\W'0S-mýM
epual
tékkneskam arnaa
0m
Hinn 1. mars 1977 snaraðist inn á ritstjóm DV tápmikil stelpa
sem taldi að hún ætti fullt erindi í blaðamennsku. Jónas Krist-
jánsson mun hafa brosað í kampinn en litist nægilega vel á
telpuna til að senda hana upp á Viku þar sem hún hóf blaða-
mannsferilinn. Stelpan hefur nú stundað störf á vettvangi fjöl-
miðlanna í næstum þrjá áratugi og komið víða við, en 1. mars
næstkomandi ætlar hún að hefja störf á Helgarblaði DV, réttum
29 ámm eftir daginn forðum þegar henni tókst að heilla Jónas.

Stelpan er að sjálfsögðu orðin
eldri og þroskaðri en enn jafn
geislandi. Blaðamaður Helgarblaðs-
ins, sem lengi hafði suðað í önnu
Kristine um viðtal, sá að nú yrði ekki
beðið lengur og tókst að fá hana
með sér í spjall yfir kaffibolla.
Anna Kristine, sem er hláturmild
og glaðsinna, sækir léttlyndið í báð-
ar ættir, en hún er í móðurætt eitt
langömmu-og afabarna Elísabetar
Sigurðardóttur og séraÁrna prófasts
Þórarinssonar og föðurættin er
tékknesk.
„Pabbi minn var tékkneskur og
kom hingað sem flóttamaður þegar
hann var 19 ára,“ segir Anna
Kristine, en viðtalið fer einmitt fram
á dánardægri föður hennar, sem lést
23. febrúar árið 1998.
„Pabbi var frá borginni Zlín sem
er í Móravíu en þar eru skemmti-
legstu Tékkarnir. Við gerum greinar-
mun á þeim sem eru frá Móravíu og
hinum frá Bæheimi því Móravíubú-
ar eru miklu glaðlyndari og kunna
vel að skemmta sér. Þeir syngja mik-
ið, leika á hljóðfæri og dansa," segir
hún og viðurkennir að hún nýti sér
stundum þennan tékkneska bak-
grunn. „Það hefur reynst okkur
systrum afskaplega hagstætt ef við
gerum eitthvað sem þykir óvenju-
legt á íslandi að segja að það sé tékk-
neskur siður. Allir mínir skandalar
em af tékkneskum uppmna," segir
hún og hlær dátt.
Litlu frænkurnar íTékklandi
pökkuðu eplunum
Anna Kristine kynntist þó ekki
ffændfólki sínu í Tékklandi fyrr en á
fúllorðinsámm en hún vissi alltaf af
ömmu og afa í Tékklandi og föður-
bróður sem átti tvær dætur á svip-
uðum aldri og þær systur hér heima.
„Ég ætla ekki að
deyja með það á vör-
unum að aldrei hafi
ég farið til Prag og
skrifað bók."
„Amma og afi sendu okkur jóla-
gjafir á jólunum en það var alltaf
búið að opna pakkana og fjarlægja
úr þeim trúlega það sem tollverði í
Tékklandi vanhagaði um. Það sem
stendur þó upp úr í minningunni
em trékassar fullir af eplum. Ég hélt
alltaf að amma og afi hefðu farið út í
garð heima hjá sér og tínt þessi epli
af eplatrénu sínu en komst að því
löngu seinna, þegar ég hitti föður-
fjölskylduna árið 1995, að það var
ekkert eplatré í garðinum þeirra.
Þau höfðu farið í sveitirnar fyrir ofan
og tínt eplin þar. Litlu frænkur mín-
ar í Tékklandi höfðu það hlutverk að
pakka hverju einasta epli inn í papp-
ír og raða í kassann, það vom þeirra
tengsl við ísland," segir Anna
Kristine og vöknar um augu við frá-
sögnina. „Enda þegar við sáumst í
fyrsta sinn var mikið grátið.
Grátið eins og í Fellini-mynd
Ég fór út til Tékklands í fyrsta
sinn árið 1995, hitti fjölskylduna og
æskuvini pabba og grét í heiia viku.
Maríus Sverrisson, söngvari, vinur
okkar Lízellu dóttur minnar, sem fór
með okkur í þessa ferð sagði að
þetta hefði verið eins og í Fellini-
kvikmynd. Það vom ditaf að opnast
einhverjar dyr og inn kom fólk sem
féllst í faðma og grét og grét og svo
var opnað inn í borðstofu þar sem
allir fengu sér að borða og grétu enn
meira og í hvert skipti sem einhver
fór og nýir komu inn var grátið. Það
má líka sjá það á myndum af mér úr
þessari ferð, ég lít út eins og Kínveiji,
það rifar varla í augun á mér ég er
svo útgrátin."
Anna Kristine er stolt af sínum
tékkneska uppmna og finnur til
mikilla tengsla við landið. „Það kom
mér á óvart hvað ég fann fyrir mikilli
föðurlandstilfinningu þegar ég kom
þangað í fyrsta skipti. Ég er búin að
fara óteljandi oft síðan og næsta ferð
verður í október með starfsfólki
Heilsugæslustöðvar Seltjamamess,
en þar er ég nú í 60% starfi sem
Anna Kristine Magnússon Fann ástina
sína í Bretlandi.
læknaritari með frábæm fólki."
Anna Kristine segist hafa átt ynd-
isleg bemskuár en hún ólst upp á
Smáragötunni sem var lítil ævin-
týragata.
„Ég bjó þar í 21 ár og amma, afi
og langamma bjuggu í húsinu, sem
var ómetanlegt. Við emm þrjár syst-
umar, ég elst og ber auðvitað ábyrgð
á hinum og ekki bara þeim heldur
öllum þeirra börnum, og elska fjór-
fætlingana þeirra," segir hún og
hlær.
„Meðvirk? Nei, ég held ekki.
Meðvirkni er ekki endilega rétt skil-
greind," segir hún hugsandi. „Ég
man þegar ég efndi til fyrri tónleik-
anna minna fyrir fómarlömb flóð-
anna í Tékklandi hvernig dundi á
mér að ég væri svo meðvirk að ég
væri farin að skipta mér af lífi
ókunnugs fólks í Tékklandi. Ég
hringdi þá í Stefán Jóhannsson
áfengis- og fjölskylduráðgjafa og
„Ég missti það út úr
mér að ég hataði eigin-
legaaðfara útáland
og hann hefur ekki
hringt í mig síðan."
spurði hann hvort ég væri endan-
lega komin yfir um í meðvirkni.
Hann sagði mér að það væri einmitt
þetta sem fólk flaskaði á, það væri
mikill munur á miskunnsama Sam-
verjanum og meðvirku fólki."
Eins og tartaletta, hörð að
utan og mjúk að innan
Anna Kristine hefur látið sig ýmis
góðgerðarmál varða enda hefur hún
óseðjandi áhuga á öllu sem viðkem-
ur mannlegum þáttum tilvemnnar
og kannski ekki síst þess vegna lang-
aði hana snemma í blaðamennsku.
„Ég var átta ára þegar ég ákvað að
verða blaðamaður. Þess vegna skil
ég ekki alveg hvað ég var að vilja í
Verslunarskólann," segir hún hlæj-
andi en bætir við að þar hafi hún þó
lært vélritun og góða íslensku.
„Ég var svo að vinna í Olivetti-
ljósritunarversluninni þegar ég sá
auglýsingu í DV þar sem var auglýst
eftir vönum blaðamönnum. Ég sótti
umsvifalaust um og Jónas Kristjáns-
son boðaði mig í viðtal og og sendi
mig í framhaldi af því inn á Viku til
konunnar sinnar því hann var viss
um að ég gæti orðið prýðis tímarita-
blaðamaður. Síðan hef ég verið við-
loðandi fjölmiðla," segir Anna
Kristine og kveðst halda mest upp á