Dagblaðið Vísir - DV - 25.02.2006, Blaðsíða 45

DV Sviðsljós
LAUGARDAGUR 25. FEBRÚAR 2006 45
Borgarbarn Anna Kristine á
rætur sínariTékkiandiog elskar
Prag ekki síöur en Reykjavík.
Hún mælir þó með að íslend-
ingar skoði meira en Prag og
kristalinn þarþvílandslag í
Tékklandi sé ægifagurt.
|-ksvvT'
m 1

í- V,:-

ir

/3|pJ§g§: I
útvarpið sem miðil. Þegcir henni
bauðst vinna við dægurmálaútvarp
Rásar tvö árið 1991 sló hún til og fann
sig strax mjög vel á öldum ljósvakans.
„Ég var þar í átta ár, fyrst sem al-
mennur dagskrárgerðarmaður í
Dægurmálaútvarpinu, síðar ritstjóri
þess og stjómaði Þjóðarsálinni með
Sigurði G. Tómassyni og fleira góðu
fólki. Þar fékk ég svo magasár f orðs-
ins fyllstu merkingu, af því að taka við
símtölum frá þjóðinni í forsetakosn-
ingunum. Það var í einu orði sagt
ömurlegt hvemig hlustendur töluðu
við stjómendur þáttarins í síma og þó
ég virki kannski hvöss á yfirborðinu
tók ég þetta óskaplega nærri mér.
Beta systir mín segir að ég sé eins og
tartaletta, hörð að utan og mjúk að
innan," segir Anna Kristine og skelli-
hlær.
Tékkneskir karlmenn fallegir
„Ég hætti þess vegna á útvarpinu
og fór til Prag og ætlaði bara að vera
þar. Draumurinn var að skrifa bók og
það er draumur sem mun rætast ein-
hvemtíma. Vandamálið er bara að ég
er svo háð fjölskyldu og vinum á ís-
landi að ég sé mig ekki almennilega
eina í svona stórborg. Ég mun samt
prófa það einn góðan veðurdag, ég
ætla ekki að deyja með það á vörun-
um að aldrei hafi ég farið tU Prag og
skrifað bók.“
Anna segist hlæjandi hafa ætlað
að giftast myndarlegum tékkneskum
manni þegar hún flutti út en það hafi
ekki gengið eftir.
„Tékkneskir karlmenn em ótrú-
lega fallegir, lögreglumennimir em
tfl dæmis guðdómlegir," segir hún
dreymin. „Þó ég rati betur uni Prag
en Reykjavfk er ég alltaf að stoppa
lögreglumennina og spyrja þá tU veg-
ar. Þeir hafa svo faUeg og gáfuleg
augu. Ég þoli ekki heimskuleg augu!
Það kom hins vegar í ljós þegar ég fór
að kynna mér launakjör tékkneskra
lögreglumanna að þeir em ekki góð-
ur kostur. „
Anna skeUilhær og segist líka hafa
farið heim af því enn barst henni at-
vinnutUboð.
Þetta með kýrnar á morgnana
„Mér var boðið að taka að mér
þátt á Rás 2 mUli klukkan 9 og 11 á
sunnudagsmorgnum og átti að taka
viðtöl við fólk sem hafði verið í frétt-
um vikunnar. Mér fannst það ekkert
spennandi og datt í hug að gera í
staðinn viðtalsþátt við algjörlega
óþekkt fólk undir yfirskriftinni AUir
hafa sína sögu að segja. Þar með varð
þátturinn MUli mjalta og messu tU.
Ég mundi samt ekki orðið yfir mjaltir,
ég þurfti að spyrja hvað þetta héti
þetta þama með kýrnar á morgnana,
ég er svo mikið borgarbarn. Ekki bara
borgarbam heldur stórborgarbarn,"
segir hún og getur ekki stiUt sig um að
segja mér eina kærastasögu. „Ég var
„Á sama andartaki
sló hann inn nafnið
mitt á sína tölvu í
Bretlandi. Síðan hafa
þetta verið ótal tölvu-
póstar á dag að
ógleymdum SMS-um
og símhringingum."
ægUega skotin í bónda í fyrra og fór
með honum í grUlpartý út á land.
Þegar hann var að keyra mig heim gat
ég ekki orða bundist þegar við nálg-
uðumst Reykjavík, ég varð svo fegin
að sjá borgarljósin. Eg missti það út
úr mér að ég hataði eiginlega að fara
út á land og hann hefur ekki hringt í
mig síðan."
Ástfangin af breskum lækni
Það verður samt ekki hjá því kom-
ist að spyrja Önnu Kristine aðeins
nánar út í ástarmálin því þó hún sé
aUtaf geislandi er eitthvert extra blUc í
augunum núna sem vekur grun-
semdir um að hún sé ástfangin.
„Já,“ segir hún, „ég er það. Ég er í
fjarsambandi við breskan lækni sem
ég var með í nokkur ár. Við kynnt-
umst í Monte Carlo árið 1985 og vor-
„Tékkneskir karl-
menn eru ótrúlega
fallegir, lögreglu-
mennirnir eru til
dæmis guðdómlegir"
um síðast í sambandi fyrir fjórtán
árum. Ég ákvað svo í sumar að prófa
hversu virkt netið væri í að hafa uppi
á fólki og sló inn nafnið hans. Á sama
andartaki sló hann inn nafnið mitt á
sína tölvu í Bretlandi. Segðu svo að
guð hafi ekki húmor! Síðan hafa þetta
verið ótal tölvupóstar á dag að
ógleymdum SMS-um og símhring-
ingum. Þetta er þroskaður maður
með fínasta breska húmor og við
stefnum að því að hittast í vor."
Anna Kristine segist hafa fengið
mynd af lækninum sínum og hann
hafi vissulega elst um 20 ár en sé enn
jafn sjarmerandi.
„Hann sendi mér mynd um hæl,
en ég sat auðvitað heilt kvöld með
Lízellu dóttur minni og fótósjoppaði
mynd. Nú heldur hann að ég líti út
eins og módel og þess vegna er ég að
draga þennan endurfund á langinn
eins og ég get.“
Anna Kristine segist trúa staðfast-
lega á ástina og er forlagatrúar. „Ég
held þetta sé allt skrifað í stjörnum-
ar,“ segir hún. „Það gerist sem á að
gerast. Ég hef einhvern tíma sagt í
viðtölum að ég væri hrædd við að
verða ástfangin og bindast af því
menn hafi í gengum tíðina yfirgefið
mig. Ég var til dæmis mikil afastelpa,
en afi varð bráðkvaddur þegar ég var
níu ára. Pabbi og mamma skildu
tveimur árum síðar og svo eignaðist
ég dóttur mína Lízellu með kærast-
anum mínum en við skildum. Þá
ákvað ég að vera ein með augastein-
inn minn. Lízella dóttir mín er
stærsta gjöfin sem lífið hefur fært
mér. Án og hennar og elsku mömmu
minnar fyndist mér lífið ekki hafa
mikinn tilgang. Nú finnst mér óskap-
lega gott að vera í svona fjarsam-
bandi en ég held við eigum öll sálufé-
laga einhvers staðar. Ætli minn sé
ekki í Perú?"
Bíddu viö, ekkiBretinn?
„Eða jú, kannski hann. Við erum
mikilr vinir og sálufélagar og gaman
að vakna á morgnana og lesa frá hon-
umbréfin."

Skálað á tékknesku
Anna Kristine er farin að ókyrrast
enda ætlar hún með systrum sínum
að leiði föður þeirra. „Við höfum
þann sið á jóladag að fara að leiðinu
hans með tékkneskan líkjör sem heit-
ir Becherovka og er lækningadrykk-
ur. Þá tökum við með okkur ijögur
kristalstaup og sú okkar sem reykir
fær sér sígarettu. Svo skálum við á
tékknesku og myndum kross með
víninu yfir leiðinu. En það er bara á
jólunum. í dag verður enginn líkjör."
Þessi stund í kaffi með önnu
Kristine gefur tilefni til að hlakka til
að fá hana í hópinn á ritstjórnina.
Hún er fíka spennt fyrir starfinu og
hlakkar til að byrja.
„Mér leist ekld meira en svo á ys-
inn og þysinn á ritstjórninni, allir að
skrifa og tala í sfrnann, og mér datt
sem snöggvast í hug að ég væri
kannski orðin of gömul fyrir þetta.
Þegar ég settist svo niður með nýju rit-
stjórunum og fór að spjalla við þá
fann ég að þama fæ ég að gera akkúrat
það sem ég vil gera. Taka manneskju-
leg viðtöl við gott fólk og einbeita mér
að bjartari hliðum mannlffsins. Ég
verð áfram í hlutastarfi mínu á heilsu-
gæslunni sem er einstakur vinnustað-
ur sem mér líður vel á. En ég er auðvit-
að pínkulítill spennufíkill og finnst
spennandi að vera annars vegar í
starfi þar sem ég er bundin þagnareið
og má ekki einu sinni skila kveðju til
mömu minnar frá vinkonu hennar
sem er að koma til læknis og hins veg-
ar í starfi þar sem ég segi við fólk: „Hæ,
ertu til í að koma í viðtal og segja frá
þessu opinberlega? Fyrst og fremst er
þó gott að geta ailtaf fylgt sinni sann-
færingu, þá veit ég að ég sofna sátt á
kvöldin."
edda@dv.is
mm