Freyr - 01.12.1971, Qupperneq 37

WmmW KpJmf
M waÍÆp' W Walt,/Ml) 'M wM /Æ “Own/FViwl m 'M- W' IHJrnlÁV wéMWMiM % ri X ® * a* m./TmnL Wml
an og dæturnar, og flugurnar þreyttu
kapphlaup um kinnar þeirra og augnalok.
Fólk hafði það á skotspónum, að föt
þeirra í Bakkagerði upplituðust á sumrin á
þeirri hliðinni, sem sneri upp en ekki
þeirri hlið sem það svæfi á. Að útliti var
það ekki eins og fólk er flest, það gerði
sofandahátturinn.
Bakkagerðisbóndinn hafði vörtur eins og
humarklær aftan við bæði eyrun, þær uxu
meðan hann svaf, sagði fólk.
Konan hafði vænan hárdúsk á annarri
kinninni. Fituklumpar héngu á búkum
fólksins þar sem þeir gátu safnazt. Allir
voru synirnir hári klæddir þar sem húð er
nakin á öðru fólki, eins og á enni og eyrum
— en það þýðir jú auðævi, ef það kemur
þá ekki af því að liggja og sofa svo að
hárið vaxi rétt eins og illgresi á þeim akri,
sem ekki er hirtur. Og að sjá þessa stóru
og sterku pilta hreyfa sig, eins og þegar
setja skyldi hest fyrir vagn, það var alveg
furðulegt, það gat tekið heila klukkustund.
Nú, og þegar það loksins var búið þá kom
það svo sem fyrir, að hinn sami hafði stein-
gleymt í hvaða tilgangi það var gert —
og hvað var þá annað að gera en að spenna
frá aftur og leggja sig?
Það kom líka fyrir í þrumuveðri, að á
þeim bæ studdi piltur sig við skófluna og
fékk sér blund á meðan þrumurnar gengu
yfir, og úti um akra voru hvílustaðir hér
og þar sem gott var að leggja sig meðan
höfgi seig á augu.
Eins og Bakkagerðisfólkið var syfjað og
þunglamalegt í hversdags athöfnum, þann-
ig var og þungt yfir búfé og byggingum.
Húsakostur var allur mjög forn, leirklíndir
veggir, og þakskegg námu nærri því að
jörðu. Þar var plægt með tréplógi og önnur
tæki voru eftir því og allt önnur en á öðr-
um bæjum; þar var ekki gleypt við nýj-
ungum. Þó höfðu Bakkagerðismenn keypt
grasljá og voru hættir að nota sigð, sem
stirðum búkum hafði þótt of erfið í með-
förum, en mikið var ömurlegt að sjá að-
farirnar með þetta nýja uppskerutæki.
í samræmi við annað á þeim bæ voru
skepnurnar ellilegar og óhrjálegar, litlar
og lélegar til afurða, og hestarnir vesælar
F R E Y R
501