Freyr - 15.05.1999, Blaðsíða 6

Skáleyjar hafa mikið aðdráttarajl á Leif og ífyrrasumar tók hann stjórn og
starfsfólk Lánasjóðs landbúnaðarins með sér út í eyjarnar. Vinsta megin eru
þingmennirnir Guðni Agústsson og Steingrímur J. Sigfússon en til hœgri er
Hildibrandur Bjarnason, bóndi i Bjarnarhöfn.
hverjum degi, jafnvel þó að ég væri
í skóla. Hins vegar er ég með of-
næmi fyrir heyi og það kom senni-
lega í veg fyrir að ég færi út í bú-
skap.“
Sá ekki til sólar í
lögreglunni
- En þú fórst samt í framhalds-
nám í búvísindum.
„Já, en ekki alveg strax þvi að
fyrst var ég sumartíma á Bessa-
stöðum hjá Jóhanni Jónassyni,
bústjóra, og Margréti, konu hans,
og síðan lögreglumaður suður í
Keflavík. Þetta var óþurrkasumarið
1955 og sá aldrei sól allt sumarið,
ekki einn einasta dag. Eftir
vandlega umhugsun fannst mér
þetta ekki framtiðin fyrir mig.
Þegar það kvisaðist að ég hugðist
hætta var mér boðin stöðuhækkun
en þá var ég búinn að ákveða að
fara aftur að Hvanneyri í fram-
haldsdeildina og sé ekki eftir því.“
- Þú hefur ekki séð þig fyrir þér
sem lögreglustjóra.
„Nei, það hefði ekki átt við mig.
Ég kunni þó ágætlega við starfíð
þennan stutta tíma. Yfirmaður minn
var Sigtryggur Ámason sem sótti í
það að fá sveitamenn til starfa enda
sjálfur uppalinn í sveit.“
- Hvernig var búvísindanámið á
þessum tíma?
„Þetta var almennt nám enda
engin sérhæfing komin á eins og
siðar varð. Við höfðum góða kenn-
ara og nutum þess að hafa að kenn-
uram menn sem voru þá starfandi í
landbúnaði, Halldór Pálsson, Hjalta
Gestsson og fleiri. Þeir kenndu viku
og viku og maður drakk í sig allt
sem þeir sögðu. Á þessum tímum
var lítið um kennslubækur svo að
við urðum að skrifa niður fyrirlestr-
ana. Prófdómari minn, Guðmundur
Jónsson á Hvítárbakka í Borgar-
fírði, sagði einhverju sinni við mig:
Voðalegt er að sjá hvemig þú hefur
skemmt rithöndina þína hér. Ég
þekki reyndar engan sem ekki hefur
skemmt hana hér í deildinni. - Þetta
var rétt hjá honum því að ég hafði
skrifað þokkalega vel áður en ég
kom þangað en hraðritunin fór illa
með rithöndina.
Á þessum tíma var verið að
þyngja námið við deildina og við
urðum að fara fyrst í undirbúnings-
deild á Laugarvatni í mánaðartíma.
Á milli námsvetranna réð ég mig til
Búnaðarsambands Austurlands. Þar
vann ég með Páli Sigbjömssyni
sem ég átti síðan eftir að kynnast
náið.“
Tvö ár á Austurlandi
- Hvaó tók svo við að námi
loknu?
„Við hjónin giftum okkur vestur í
Skáleyjum um Jónsmessuna 1957,
en konan mín er þaðan og heitir
María Steinunn Gísladóttir. Við
fómm svo austur til Egilsstaða þar
sem ég hafði ráðið mig til starfa
sem ráðunautur hjá Búnaðarsam-
bandi Austurlands. Þar stoíhuðum
við heimili og bjuggum í húsi með
Páli og Ingunni konu hans. Við
undruðumst það oft síðar að þau
skyldu þora að hleypa okkur inn á
sig, minnka við sig plássið og deila
með okkur eldhúsi. En úr þessu
varð ævarandi vinátta milli okkar
og þeirra hjóna.“
- Hvernig kunnirðu við Austfirð-
inga?
„Ég kunni vel við þá og má
kannski segja að starfstíminn þar
hafi verið mín frumraun. Og þótt nú
séu komin fjörutíu ár frá því við
fóram þaðan eigum við enn vini þar
eystra. Þetta var ánægjulegur tími
fyrir mig en kannski ekki eins góð-
ur fyrir konuna. Ég þurfti að vera
mikið á ferðinni og ferðimar tóku
gjarnan allt upp í tvær vikur enda
héraðið stórt. Það náði norður í
Skeggjastaðahrepp og suður í
ÁlftaQörð. Vegimir vora vondir á
þessum tima og ekki farið af stað án
þess að vera í nokkra daga hið
minnsta.
Ég var náttúrlega ungur og lítt
lífsreyndur og eins og ungra manna
er háttur þá halda þeir að þeir viti
alla skapaða hluti. Einu sinni rak ég
mig á að það gæti verið viturlegra
að tala dálítið varlega. þá kom ég á
bæ í Norður-Múlasýslu til að mæla
jarðabætur. Ég fór að spjalla við
hjónin og þau höfðu mestan áhuga
á að ræða við mig um vatnsleysi á
bænum en við það höfðu þau búið
alla sína búskapartíð. Ég gerðist
djarfur og benti á borg austan við
bæinn þar sem var votlendi milli
holta og sagði að þar hlyti að vera
hægt að fá vatn. Bóndi vildi ólmur
fá mig þangað og þar taldi ég mig
finna góða lind sem ætti að gefa
6 - FREYR 7/99