Freyr - 15.05.1999, Blaðsíða 9

Leifur og háseti hans, Georg Gislason, með vœnar lúður sem þeir veiddu á
haukalóð á Breiðafirði.
Kæröi mig ekki um
neinn þrýsting
- Þessi miklu kynni þin af bœnd-
um og búaliði hafa vœntanlega
komið sér vel þegar þú breyttir um
starfsvettvang og tókst við forstöðu
Stofnlánadeildarinnar. Hvernig
bar þá breytingu að?
„Mér er í fersku minni hvernig
það bar að. Eg var á ferð í
Reykjavík og gekk meðal annars
á fund Stefáns Pálssonar
forstöðumanns Stofn-
lánadeildarinnar til þess að reka
þar erindi fyrir bændur á Snæ-
fellsnesi sem þeir höfðu falið
mér. Við vorum vel málkunnugir
og fórum að spjalla saman. Hann
segir mér þá að hann sé að hætta
og taka við starfi bankastjóra
Búnaðarbankans. Ég slengi því
þá fram í einhverju bríaríi hvort
ekki sé best að ég sæki um
starfið. - Já, því ekki það, segir
Stefán. Svo var það ekkert meira.
Ég fór heim og hugleiddi þetta
dálítið á leiðinni. Ég nefndi þetta
við konu mína en fékk engar undir-
tektir og í raun langaði okkur ekk-
ert að fara úr Hólminum. En þetta
var árið 1984 og ég vissi að það
væru miklar breytingar í vændum í
íslenskum landbúnaði. Einhvern
veginn fann ég mig ekki í því að
þurfa að fara að rífa niður það sem
hafði verið byggt upp. Ég var 51 árs
gamall og annað hvort var að skipta
um starf á þessum tíma eða ekki.
Við ræddum þetta hjónin og nið-
urstaðan varð sú að ég henti inn
umsókn án þess að konan mín mót-
mælti mikið.
Ég tók eina ákvörðun. Ég ætlaði
ekki að biðja nokkum mann að hafa
áhrif á að ég fengi þetta starf. Ég
kærði mig ekki um að fá starfíð
vegna þess að beitt hefði verið
þrýstingi. Við þetta stóð ég og tal-
aði ekki við nokkum mann þeirra
erinda. það var mjög gott eftir á.
Sumum mislíkaði það að ég skyldi
ekki biðja um stuðning, en mér
fannst eðlilegast að þeir, sem um
Qölluðu, kynntu sér sjálfir feril um-
sækjenda. Svo ólíklega fór að ég
var ráðinn í starfið af 15 umsækj-
endum.“
Vel heppnuð
skuldbreyting
- Voru það ekki nokkur viðbrigði
að hverfa frá ráðunautastarfi á
Snœfellsnesi og setjast við skrif-
borð suður i Reykjavik?
„Jú, það má segja það. Ég tók við
starfínu í febrúar 1984 og þá lágu
fyrir umsóknir um lán fyrir það ár
sem þurfti að svara. Auk þess lágu
fyrir um 1.100 beiðnir frá bændum
um lausaskuldalán svo að það var
nóg að gera. Við fluttum ekki
heimili okkar suður fyrr en í
september svo að ég var einn hér
syðra og vann fram á kvöld. Um
helgar fór ég vestur og var reyndar
ekki alveg laus úr vinnu þar því að
ég sá um bókhaldið fyrir Búnaðar-
og ræktunarsambandið fram til 1.
júní. það var vissulega lærdómsríkt
að fá þessar 1.100 umsóknir um
skuldbreytingarlán. Það veitti mér
innsýn í stöðu bænda, auk þess sem
ég kynntist stöðu þeirra sem verst
voru settir. Ég held að þessi
skuldbreyting hafi tekist ákaflega
vel. Þá var fyrst og fremst litið á
veðhæfi jarðanna en ekki
rekstrarforsendur búanna eins og
síðar var gert. Þessi lán voru veitt
til 10 og 12 ára sem reyndist of stutt
svo að tveimur árum síðar var láns-
tíminn lengdur í 25 ár og það réð
úrslitum að ég hygg. Vextimir vom
niðurgreiddir á þessum lánum og
vom 2% en kaupfélögin, bankamir
og aðrir helstu lánadrottnar tóku
þátt í að fjármagna þessa skuld-
breytingu. Svona aðgerðir geta
reynst mönnum mikil hjálp en það
er ekki sama hvemig að þeim er
staðið og í þetta sinn tel ég að afar
vel hafi tekist til.“
- Var ekki erfitt fyrir fjölskylduna
að yfirgefa Stykkishólm?
„Jú, við höfum miklar taugar til
Breiðaljarðar og Hólmurinn er
ákaflega viðkunnanlegt pláss. Við
kunnum alltaf vel við okkur í
Stykkishólmi. En við fómm nú ekki
lengra en í Mosfellsbæinn og það er
ekki lengi verið að skjótast vestur.
Þar em tvær dætur okkar búsettar
með fjölskyldum sínum.“
Vissulega erfitt
að segja nei
- Þú nefndir að þetta hefðu verið
breytingatímar í íslenskum land-
búnaði.
„Já, búmarkið var komið á og var
mjög umdeilt. það var urgur í
bændum en það þýddi ekkert um
það að fást. Bændasamtökin höfðu
reyndar beðið um stjómunarað-
gerðir áður en á það var ekki hlust-
FREYR 7/99 - 9