Prentarinn - 01.01.1968, Blaðsíða 8

tækifæri sem í dag lögð upp í hendur prent-
verksins til fjölbreytni í útliti og prentaðferð-
um.
Prentiðnin stendur í dag á krossgötum, að
því er ég hygg, og er erfitt að segja um hver
þróun kann að verða á sviði iðngreinarinnar,
en eitt er augljóst, að hún er að breytast í
ótal afhrigði er geta að mestu eða öliu leyti
tekið við af verksviði iðnarinnar í dag. Þess
vegna tel ég það eitt höfuðviðfangsefni þeirra
er við starfið vinna og þeirra er prentverkin
reka að sameinast í einu átaki um algjöra
stefnubreytingu í uppfræðslu nýliða og að
fræðslumálum prentiðnarinnar, og þá með
hliðsjón af þætti fjölmiðlunartækninnar og
hinni augljósu og öru þróun hennar.
ESlilega eru menn ávallt smeykir við að
eldri hefðir bíði lægri hlut, sem þær yfirleitt
hljóta að gera, en engin hætta er á ferðum
ef fetað er áfram á braut nýrrar þekkingar og
reynslu. Þó hefur fámenn þjóð í tiltölulega
stóru landi nokkra sérstöðu, því að stakkur-
inn verður að sníðast við hæfi vaxtarins.
Fyrir slíkar aðstæður er eitt öllu þýðingar-
mest, gæði verkanna. — Við höfum hendur
og hugvit til þess að gera sambærileg verk í
prentiðninni við nágranna okkar, en því meiri
sem ysinn og hraðinn verður er tamningin
nauðsynlegri.
Að lokum: „Höfum við gengið til góðs, göt-
una fram eftir veg?“ Hefur okkur láðst að
aðhæfa okkar smáu aðstæður vegna annarra
dægurmála eða gleymt að renna stoðum undir
framtíðina, nýjan dag í þörfustu listiðngrein
mannkynsins? Og ef svo er, eigum við þá aS
endurskoða aðstæður okkar sem 200.000
manna þjóðar í dag og vinna samkvæmt því?
í tilefni þesserar 500. ártíðar Jóhanns Gut-
enbergs vil ég hvetja samtök prentverksins til
þess að skapa hliðstæð tímamót í framtíðar-
afstöðu til prentlistarinnar og þeirra augljósu
tímamóta er iðngrein okkar eru þegar sköpuð,
og eru að myndast.
Ólafur Björnsson, prentnemi:
Iðnskólínn
Eins og iillum er kunnugt þá tekur prentnám
fjögur ár, þar af eru tveir mánuðir á ári
hverju í iðnskóla. Tveir mánuðir eru ekki
langur tími og því mikilsvert að sá tími nýtisf
sem bezt.
Hvernig er kennslufyrirkomulagið? Því er
fljótsvarað: það er stórgallað. Gallarnir liggja
fyrst og fremst í því hve litlar kröfur eru gerð-
ar til nemendanna. Þetta er útbreidd skoðun
meðal iðnnemanna sjálfra. Kom þetta meðal
annars skýrt fram á síðasta þingi I.N.S.I. nú
í haust. AS vísu héldu nokkrir því fram að
ef námið yrði þyngt myndu margir falla. Þetta
sjónarmið finnst mér bera vott um mikla
skammsýni. Ekki er hægt að ætlast til að öllum
sé lileypt gegnum ISnskólann (í greininni er
átt við ISnskólann í Reykjavík), það er bein-
linis ótækt að miða kennslufyrirkomulagið
við algjört lágmark, slíkt er vonlaust með öllu.
Margir nemendur hafa litið á ISnskólann
sem einskonar afslöppunarstað. Sumir jafnvel
talið skólatímann einskonar auka sumarfrí.
Ástæðuna fyrir þessu tel ég þá, að menn koma
inn í skólann með mjög misjafna undirbún-
ingsmenntun. Allt frá lands- og gagnfræða-
prófi niður í skylduna, þ. e. annan bekk gagn-
fræðaskóla. Iðnfræðslulöggjöfin nýja gerir að
vísu ráð fyrir því að menn hafi að minnsta
kosti lckið miðskólaprófi, þ. e. þriðja bekk
gagnfræðaskóla, en lítið ber enn á að þessu
sé framfylgt. Þetta orsakar það að kennslan
miðast að miklu leyti við námsefni gagnfræða-
skólanna. Ágætt dæmi um þetta er tungumála-
kennslan (enska og danska). Þar eru þeir sem
hafa gagnfræðamenntun gjarnan látnir taka
6
PRENTARINN