Prentarinn - 01.01.1968, Blaðsíða 9

próf á fyrstu dögum námstímabilsins og þurfa
svo ekki að mæta fyrr en lokapróf hvers nám-
skeiðs fer fram. Tungumálakennslan er einnig
allt of einskorðuð við almennt efni, en ekkert
tillit tekið til sérstöðu hinna ýmsu iðngreina.
Nær væri að helga nokkrum hluta kennslunnar
hverri grein fyrir sig, svo nemarnir læri fag-
orðin í þessum tungumálum. I reikningi mætti
einnig hafa samskonar lilhögun, og hafa
nokkra reiknistíma þar sem reiknað væri út
frá punktakerfi, pappírsstærðum, pappírs-
þyngd og þessháttar.
Teiknikennslunni mætti einnig breyta í
fyrsta bekk og sleppa fríhendis- og flatarteikn-
ingu, taka upp leturblaðateikningu fyrir setj-
aranema og einfalda litblöndunarfleti fvrir
pressunema, sem nú er kennd í öðrum bekk.
— Hvað íslenzkunni viðkemur þá er með
réttu lögð áherzla á að prentnemar hafi gott
vald á íslenzkri tungu, og á þetta auðvitað
einkum við setjaranemana. Enda er krafizt
hærri lágmarkseinkunnar af prentnemum en
nemum í öðrum iðngreinum, og ættu þeir
þess vegna að njóta meiri og strangarikennslu.
En svo er ekki, námsskráin hljóðar upp á
sömu kennslu í hvaða iðngrein sem er.
Það skal tekið fram að þetta er eigi skrifað
til að kasta rýrð á þá kennara sem hér eiga
hlut að máli. Þeir vinna sitt verk vel, heldur
er hér kennslufyrirkomulaginu um að kenna.
Snúum okkur þá að mikilvægasta hluta
kennslunnar, verknámskennslunni. Ekki hefur
henni verið mikill sómi sýndur hvað húsnæði
og tækjakosti viðkemur. I loftlágum kjallara
Iðnskólans er aðsetur þessa menningarmuster-
is íslenzkra prentnema. Og í þessu ,,bráða-
hirgðahúsnæði“ hefur kennslan farið fram
undanfarin 10 ár. Svo lágt er þar til lofts í
setjarasal að menn yfir meðalhæð mega vart
uppréttir ganga, og hygg ég að húsnæði þetta
höggvi all nærri reglugerð um heilbrigði á
vinnustað. I pressusalnum er að vísu hærra til
lofts, en þrengsli eru þar mikil. Tækjakostur
pressunema verður einnig að teljast lélegur,
fjórar gamlar pressur. Segja má að í setning-
unni sé ástandið nokkru betra, nokkuð er til
af lausaletri og ágæt afþrvkkingarpressa. Lítið
er hinsvegar um vélsátur og verður það að
teljast bagalegt. Kennsla í vélsetningu er hins-
vegar engin, og er það óafsakanlegt. Kennarar
verknámsdeildar, þeir Öli Vestmann og Olgeir
Axelsson, gera sitt bezta við þessi erfiðu skil-
yrði og við þá er eigi að sakast. Draumur
þeirra, svo og allra þeirra, sem um þessi mál
hugsa, er að hin nýja viðbótarbygging Iðn-
skólans komist sem fyrst í gagnið, en þar er
fyrirhugað að verknámsdeildin fái inni í rúm-
góðu og hentugu húsnæði. Þessi viðbótarbygg-
ing er kapítuli útaf fyrir sig, en á hverju
hausti undanfarin ár hefur verið vonast til að
hún yrði tekin í notkun á „næsta ári“. Áhuga-
leysi opinberra aðila á þessum framkvæmdum
við aukningu Iðnskólans verður að teljast
furðulegt. Með nýju húsnæði myndi aðstaða
öll gerbreytast, nýjar vélar og ný tæki munu
væntanlega hafa þar greiðan aðgang og að-
staðan við kennslu verða allt önnur.
Hverjir eru svo möguleikar til framhalds-
menntunar? Bent var á hér að framan hve
tungumálakennslan væri léleg, og hlýtur tungu-
málakunnáttan að verða mikill fjötur um fót
þeim iðnaðarmönnum sem leita framhalds-
menntunar erlendis. Það er dýrt spaug að
fórna kannske nærri ári til að komast nógu
vel niður í viðkomandi máli til þess að geta
fylgzt með kennslu. Annar mikill þröskuldur
í vegi er eðlis- og efnafræði, en eins og margir
vita eru gerðar rniklar kröfur í því sambandi
í fagskólum erlendis. Þar er komið við auman
blett, líklega einn þann aumasta í kennslu-
fyrirkomulagi Iðnskólans. Þar er eðlis- og
efnafræðin kennd í einum bekk, ég endurtek,
einum hekk (öðrum bekk), með algjörlega
ófullkomnum tækjum og þar með húið. Geta
allir heilvita menn séð hversu haldgott vega-
nesti það er í erfitt framhaldsnám.
Kennslufyrirkomulagið og námsaðstaðan
verður að batna og kröfurnar að aukast að
sama skapi til nemendanna. Með því væri
tryggt að nemendur sem útskrifast úr Iðn-
skólanum væru betur undir lífsstarf sitt húnir,
og hefðu betri aðstöðu til að afla sér þekk-
ingar erlendis. Slíkt myndi fljótlega ávaxta
sig með bættum vinnubrögðum.
PRENTARINN
7