Landneminn - 01.05.1949, Síða 4

heimtaði að staðið yrði við gefin loforð. — Innifyrir
sátu sjálfdæmismennirnir frá sumrinu 1946. Menn-
irnir sem þegar höfðu svikið tvisvar, og nú voru
ráðnir í að gera það í þriðja sinnið. Þeir skulfu af
ótta. — Samvizkunni hefur einhvers staðar verið
líkt við óþægan hund sem alltaf reynir aS gera
manni skráveifur, meS gelti eSa glefsi. Sjálfdæmis-
mennirnir okkar hafa sennilega orSiS fyrir einhverju
slíku. Að minnsta kosti var svo komið, seinni hlutann
í marz, að Lögreglan í Reykjavík þótti of fámenn.
Það var því gripið til þess ráðs að smala saman göml-
um og nýjum nazistum úr Heimdalli og nokkrum
auðnuleysingjum úr hinum stjórnarflokkunum.
LiS þetta var síðan vopnað með prikum, sem tálg-
uð höfðu verið í Ameriku, og pottgarmar, sem Sam
gamli frændi átti afgangs úr síðasta stríði, voru settir
á höfuð þeim. Þar var þá kominn lífvörður sjálfdæmis-
mannanna. Heiðursfylking hinna 927, með glæpa-
manninn frá Noregi og bróðurinn sem kveikti í kett-
inum í forustu. Einnig j>etta lið var mætt við Austur-
voll hinn 30. marz, ásamt hinni reglulegu lögreglu.
Allt fór rólega fram. Merkilega rólega, gæti maður
jafnvel sagt. Innifyrir sátu 52 menn. 37 ]>eirra
höfðu lýst sig fylgjandi hinu erlenda stórveldi, sem
átti fulltrúa sinn í næsta herbergi, og réttu upp hend-
urnar upp á það. ASeins 13 réttu upp hendurnar fyrir
ísland. Tveir voru beggjahanda járn. En á meðan ís-
land var gert að stríðsþjóð meS handauppréttingu,
37:13, og þannig selt nýlenduveldum heimsins á leigu
sem atómstöð, til 20 ára, af þingniönum sem ekki voru
kosnir nema til fjögurra ára, beið þjóðin utan dyra og
lét sér nægja að lirópa „þjóðaratkvæði" og syngja
„ísland öðrum skorið“. AnnaS gerði hún ekki, utan
hvað nokkrir strákar sáu aumur á hinum heiðurs-
merkjalausa lífverði, og og létu nokkur egg af hendi
rakna, honum til skrauts og virðingar. Og nú skyldi
maður Iialda, að þar með væri sagan sögð öll. Svo
er ]>ó ekki. Að vísu hafði íslenzka auðmannastéttin
haft sitt fram, þegar hér var komiS sögu. Hún hafði
með eindæma framkomu, og óspöruðum lögbrotum
knúð fram samþykkt AI]>ingis fyrir því að íslendingar
skyldu vera leiguliðar í sínu eigin landi, aS minnsta
kosti næstu tuttugu árin. Og þar með tryggt sér stóra-
bróður, auðvald Bandaríkjanna, sem bandamann, ef
íslenzk alþýða skyldi verða of aðsópsmikil, og heimta
meira en góðu hófi gegndi af gæðum þeim sem hún
framleiðir í landi sínu. AS vísu vissi íslenzka yfir-
stéttin ofur vel, að liðveizla stóra bróður er ekki föl
án endurgjalds. Menn skyldu því ekki freistast til aS
halda, að þetta spor hafi verið stigið alveg sársauka-
laust. En yfirstétt er nú einu sinni yfirstétt, og við
vitum að kommúnisminn, bölvaður, er á næstu grös-
um. Forréttindin eru yfirstéttinni meira virði en allt
annað í þessari veröld, og hún hikar því ekki við að
láta af hendi fimm skildinga, ef hún með því gæti
keypt sér liðveizlu til að halda einum skildingi eftir.
Og nú, þegar yfirstéttin íslenzka hafði, aS hún hélt,
aflað sér þeirrar baktryggingar, sem hún taldi sér
nauðsynlega, greip hana stolt og stórmennska. Nú
fannst henni tími til kominn að fara að snúa sér að
íslenzku alþýðunni, sem hafði hrjáð hana og kvalið
og herjað út úr henni hverja réttarbótina af annarri,
allt frá árinu 1942. Og á undanförnum tveim árum
hafði hrokinn í þessari alþýðu jafnvel gengið svo
langt, að hún hafði hvað eftir annað gert sig breiða
og sagt nei, þegar henni var sagt aS nú þyrfti hún
að fara að fórna, en í slaðinn haldið fundi, gert sam-
þykktir og gert sig líklega til að ráða lögum í landinu.
Nei, og aftur nei. Nú var tíminn kominn. Hér skyldi
brotið blað.
Enginn skyldi halda að menn stofni úrvalslið með
glæpamunni og kattakvalara, til þess eins að hafa það
til sýnis. Aðeins skorti átylluna til að liðið ka:mi að
notum. En einnig hún var auðfundin. AuðvitaS þurfti
að ryðja Austurvöll, svo að alþingismenn kæmust
leiSar sinnar, eftir unnin afrek. Það verk féll lög-
reglunni í skaut. Og undir leiðsögn nazistans Sigur-
jóns Sigurðssonar hóf hún verkiS. Þegar svo „skríll-
inn“, en svo heitir alþýðan á máli þeirra er landi
okkar stjórna, var ekki eins svifléttur og af honum
var krafizt, var hann barinn með kylfum, til áminn-
ingar og viðvörunar. Þess er þó skylt að geta, að
ekki var lögreglan öll þátttakandi í þessum leik. En
mestu þrælbeinin innan hennar gripu tækifærið, og
hörðu á báða bóga. „SkríIIinn“ varð viðbragðsfljótari
eftir ]>essar aðfarir, og ekki var laust við að nokkuð
þykknaði í mörgum. En ekki kom til neinna teljandi
átaka fyrr en þrælbeinin ruddust fram á nýjan leik,
með sýnu verri aðförum en í fyrra sinnið. Nú tóku
menn það ráð að reyna að verja sig, og gripu þá til
þess er hendi var næst, moldarköggla og grjóts. Þar-
með var átyllan fengin. „Skríllinn“ hafði ekki látið
sér nægja aS beita „hina löglega kosnu“ ofbeldi, meS
orðum og fundum einum saman, hann hafði augsjáan-
lega morð í huga! — Nú skyldi vörð'ur lýðræðisins
víst sýna þessum „skríl“, hvar DavíS hefði keypt ölið.
— Og út úr því húsi, sem einu sinni var ætlað aS
geyma æðstu virðingu íslands, streymdu nú óðir naz-
istar, með amerískar kylfur, og borða um bandlegg-
inn, eins og í gamla daga. — Hér urðu þáttaskil. —
í einni svipan rann nú upp ljós fyrir reykvískri al-
þýðu, serm þarna var saman komin. Allt í einu varS
4 LANDNEMINN