Landneminn - 01.05.1949, Blaðsíða 22

Bugleiðingar um Þýzkalandsíör
Eftir SNORRA JÓNSSON
Síðustu dagana í ágúst 1939, er vika var eftir af
friðnum eða vopnahlénu milli heimsstyrjaldanna,
komum við 20 Islendingar til borgarinnar Trier í
Þýzkalandi nálægt frönsku landamærunum. Við höfð-
um ekið um daginn um hin fallegu héruð Suður-Þýzka-
lands og séð meðal annars nokkuð af ofanjarðarvarn-
arvirkjum Siegfried-líunnar, þar á meðal varnarstöpla
gegn skriðdrekum, sem við höfðum þó aldrei á ævinni
séð.
Teningum kastað
Hér er teningum kastað.
Síðasta brú þín er brotin,
brúin, sem hinzta
undankoman þín var.
Á hólminn er komið
umfl'otinn elfu dauðans,
og örlögum þínum
verðurðu að mœta þar.
Upp með sverÖið.
Þar undankoma er engin
og aftur ei snúið
þú getur frá þessari stund.
Með lífið að veði
þú gengur á hólm við heiminn
cg hörfar ei þaðan
nema á dauðans fund.
Gunnar Dal.
Að áliðnum degi komum við til þessarar vinalegu
borgar við Mósel, sem fræg er fyrir sín Móselvín. Við
settumst að í gistihúsi gegnt járnbrautarstöðinni.
Á þessu ferðalagi um daginn til borgarinnar skoð-
uðum við klakstöð Gestapo. Stöð þessi eða kastali
hét hinu rómantíska nafni Vogelsang (flugakvak).
Þetta var Kvieldúlfsport þeirra nazistanna. Hér var
okkur sagt að foringjaefni nazistaflokksins væru þjálf-
uð til að gegna hinu menningarsögulega hlutverki
aríanna. Héðan hafa eflaust komið böðlar Noregs og
annarra Evrópulanda, en ekki er ég viss um að alllaf
hafi fuglasöngur fylgt þeim á reisu þeirra um Evrópu
síðar, nema vera kynni garg hræfuglanna.
Þetta kvöld okkar í þessari elskulegu borg, Trier,
var eitthvert hið dásamlegasta á öllu ferðalagi okkar
um Þýzkaland. Við ætluðum að sparka knetti í kapp
við íbúa borgarinnar daginn eftir. Ég og herbergis-
félagi minn, miðframherjinn, sátum við gluggann um
kvöldið og hlustuðum á borgina þagna og ræddum
viðburði dagsins og það, hve lítið við yrðum varir
við styrjaldarótta.
Þegar við höfðum sofið nokkra tíma, vöknuðum við
við ys og þys utan af strætinu. Er við litum út um
gluggann, sem sneri út að járnbrautarstöðinni brá
okkur heldur í brún. Hermenn í þúsundatali streymdu
syngjandi út af stöðinni. Þettan voru ungir menn á
leið í Siegfried-línuna. Margir voru drukknir og þótti
okkur það kynlegt. Nú er stríðið byrjað, sögðum
við hvor við annan — og við aðeins nokkra kílómetra
frá frönsku landamærunum. Brátt var kallað á okkur
og okkur sagt, að nú yrði hver að bjarga sér sem
bezt hann kynni, því nú yrðum við að halda inn í
land hið skjótasta, j>ví styrjöld gæti brotizt út á
hverri stundu eða væri jafnvel þegar skollin á. Við
héldum til járnbrautarstöðvarinnar, og hvílíkur at-
gangur! Allir, sem vettlingi gátu valdið, héldu inn
22 LANDNEMINN