Landneminn - 01.05.1949, Blaðsíða 15

norskan dall. jafngamlan, og var síðan bundin við
Ítalíu. Það var mikið um dýrðir í bænum. Verndar-
dýrlingur staðarins átti afmæli og kirkjuklukkum var
ákaft liringt til dýrðar dýrlingnum en ekki Súðinni
eins og við höfðum haft í flimtingum. Það fannst
fljótt, að hér var fólk með öðrum hætti en á íslandi.
Þeir eru kvikir þarna og það er sem húsin bifist
með þeim. Þeir brosa mikið. Við nutum þess óvænta
heiðurs, að sjálfur dýrlingurinn var boririn í heljar
l>rósessíu niður að höfninni til okkar. „0 santa Virgine.
jireca per me“, söng skarinn, en dýrlingurinn tók ekki
undir, því að hann var úr vaxi. Preláti hélt langa
ræðu í gjallarhorn, en mannfjöldinn kraup, allir nema
dýrlingurinn, sem var úr vaxi og gat ekki kropið.
ekki einu sinni fyrir heilagri Maríu.
Þegar kvölda tók litum við upp á landið næst höfn-
inni. Hafnarhverfi eru alþjóðlegt fyrirbrigði, einnig
í Genoa: Drykkjustofur, hórur, plattenslagarar, fá-
tæklingar, beltarar, óhreinindi. Þarna kjaftaði nær
hver maður hrafl í ensku, sumir jafnvel skandínavisku.
Á einum bar þekkti fólk öll íslenzk skiji sem komið
liöfðu til Genoa fyrir stríð og eftir, og nú bættist
Súðin í hópinn.
Mikið var um dýrðir vegna dýrlingsins og víða
skreytt marglitum ljósum. Við sáum alltaf við og við
bvar vaxmyndin var borin fyrir fvlkingu, skrýdd pelli
og purpura. Prestur söng sálma í gjallarhorn og
fjöldinn tók undir. Sumt fólkið var allvel búið, ann-
að í tötrum, enginn verulega fínn nema dýrlingurinn.
Jafnvel hórurnar komu út af börumim til að signa
sig. Sumar vötnuðu músum. Svo fóru þær inn aftur
að vinna.
Bona sera signori, nice girls upstaires — no?
Klukkan er tvö um nótt. Lítill bnokki vindur sér
að okkur: „Gimme five lire sailor please!“ Strákur
tínir upp stubb af götunni og sýgur með áfergju. „Af
hverju ferðu ekki heim að sofa?“ segjum við. „Ég
á heima hér, ég sef í portinu.“ Hann trítlar áfram
eftir skítugri götunni, berfættur, svangur, óhreinn, í
hinni látlausu leit hins fátæka að 5 lírum. — I love
you sailor, wanta come with me?
Heilög María biddu fyrir mér. Það er gott fyrir
fátækan að eiga Maríu, þegar hann á ekki 5 lírur.
Aldrei hef ég séð jafnmikla gnólt varnings og í
búðum á Itah'u, né jafnfáa til að kaupa hann. Hér
er hægt að fá allt sem hugur manns girnist, ef maður
á peninga. Heima á Islandi er jiessu snúið við. Það
er víst allt í lagi í báðum löndunum.
SVEITIN: Það eru fallegar sveitir í Norður-Ítalíu,
fjöllótt og Iitauðgi mikil. Einum lslending dettur
gjarnan í hug, að hér hljóti menn að vera annað hvort
fæddir fagurfræðingar eða vitlausir. Þeir byggja jiorp-
in sín og bæi upp um öll fjöll og sum þorpin jafn-
vel á fjallstindum, svo fagurt er til að sjá og líklega
enn fegurra frá að sjá. Húsin eru hér litríkari en í
borgunum og falla einkar vel við landið. Það er sem
hvorugt geti verið án annars, liúsin og landið.
ELÓRENS: Ég held, að það sé næstum því eins öm-
urlegt að vera ítalskur málari á Ítalíu og að vera ís-
lenzkt ljóðskáld á íslandi. Afstaða myndlistarmanna
hér til hinna gömlu meistara sinna er blandin ámóta
minnimáttarkennd og afstaða ferskeytluskáldanna
beima til Egils Skallagrímssonar. Það er engin tilvilj-
un, að þeir fáu ítölsku myndlistarmenn, sem nokkuð
hefur kveðið að á síðari
árum, skuli hafa orðið
að hrökklasl burt úr
föðurlandi sínu. Musso-
lini einn á ekki sökina,
heldur einnig alger
stirðnun á sviði listar.
Hér hafa ekki orðið
nein umbrot í list síðan
á dögum Renesansins.
ef ekki er talinn fútúr-
isminn, sem var meir í
ætt við fjörbrot en bylt-
ingu. Það er ömurlegt
að sjá, hvað samtíðar-
menn impressionistanna
frönsku voru að mála
á sama tíma og þeir.
Ég held, að það verði að
leiLa alla leið til Skand-
inaviu til þess að finna
nokkurn samjöfnuð.
LANDNEMINN 15