Landneminn - 01.05.1949, Blaðsíða 9

lýkur hér frá Fjárey að segja, en útum allt Gotland
Jiafa fundizt myndskrúðugir steinar, höggnir fagur-
lega og litaðir. Á þá eru ristar sögur af bardögum
og sjóferðum; á yngri steinunum eru rúnir. Óvitað
er hvaða tilgangi þeir hafa hlýtt, en þó má ráða
rúnir t. d. af Kylversteininum. Þar stendur:
Hier mun stanta
stain at merki
biertr a biergi
in bro furir.
(Hér mun standa steinn
að merki, bjartur á bjargi,
en brú fyrir).
Svosegir í Gutarsagan,að
landið hafi verið orðið of
fjölmennt, og því hafi eyj-
arskeggjar skotið á þing og
dregið um þriðja bvern
mann, er reka skyldi úr
landi. Þeim var ekki Ijúft
að yfirgefa eyjuna sína og
bjuggust j)ar fyrir og
reyndu að verjast, en urðu
að hrökklast burt. Fóru
j)eir víða, allt niður í
Miklagarð.
Gotland er nú svo vel
víggirt, segja þeir, að skyldi
svo ólíklega vilja til, að
fjandaher kæmist inn á
strönd og yfir þær tálman-
ir, sem bar eru, kemst enginn nema fuglinn fljúg-
andi yfir þær ógnarvíggirðingar sem eru í landinu
miðju, þær stöðva bvern sem er. Ekki kemur að sök,
að gömlu virkin standa ennþá, þótt þau séu ef til vill
sumpart hulin vatni.
Fjölmennur túristahópur leitar til Gotlands á sumr-
in, og á sá hópur hvergi inni; er auk þess sjóveikur
á leiðinni. Veit enginn, hvernig það kann að fara.
Það er álit margra Gotlendinga, að Valdemar Atter-
dag sé orsök hrörnunar-
tímabilsins, sem kom eftir
að eyjan hafði verið mið-
stöð verzlunar og siglinga
á miðöldum. En fróðir
menn vita, að hrörnunar-
tímabilið hafði jægar þá
haldið innreið sína. Hatrið
á Valdemar Atterdag er þó
svo rammt, að gestur sem
hvergi á höfði sínu að að
halla, þarf ekki annað en
tala nokkur illmæli í garð
hins látna Danakonungs og
fær hann þá strax inni.
þrátt fyrir húsnæðisvand-
ræði, ef hann þá ekki notar
sér það bragð að segjast
vera íslendingur og vera
þá tekið tveim höndum.
Eyjarskeggjar munu fara
nærri um, hvenær heims-
endir verður. Vatn er á
eyjunni, og liggja úr því
vatni 7 skurðir til sjávar.
Þegar þeir hafa allir fyllzt,
verður heimsendir. Einn
er þegar fvlltur. — Svo mörg voru þau orð um eyjuna,
sem var uppi um nætur en sökk um daga, en J)að er
dagur nú og hvar værum við. .. . ?
lnnan Visby-múrsins eru rústir 17 kirkna frá miböldum,
þ. á m. þessar rústir af kirkju heilags Nikulásar.
DRÍFA VIÐAR er fædd í Reykjavík 5. marz 1920;
dóttir Karínar og Einars Viðar. — Hún lauk stúd-
entsprófi frá Menntaskólanum í Reykjavík voriS
1938. Næsta vetur lagSi liún stund á norrænunám
viS Háskólann, en aflaSi sér jafnframt nokkurrar
leiSsagnar í málaralist hjá Jóni Þorleifssyni.
ÁriS 1943 gaf hún sig alveg aS málaralistinni,
sigldi til New York og stundaSi þar nám í 2 ár,
m. a. hjá hinum þekkta franska málara Ozenfant.
— Einnig fór hún viSar um Bandarikin.
Frá Bandaríkjunum kom hún aftur 1945, og ár-
iS þar á eftir sigldi hún enn, að þessu sinni til Parísar. Naut
hún nú aftur leiðsagnar frægs fransks málara; stundaði
Drífa ViSai
nám hjá Léger, þar til árið 1947, að hún fór til
Stokkhólms, en þar hefur hún dvalizt siSan.
Drífa giftist fyrir tveim árum Skúla Thoroddsen
lækni, sem dvalizt hefur nokkur ár í Stokkshólmi
aS fullnuma sig i augnlækningmn. Þau hjónin eru
væntanleg heim í sumar eSa haust. —
Islenzkir útvarpshlustendur kannast vel við Drífu
Viðar, síðan hún annaðist harnatimann ásamt Jór-
unni, systur sinni, pianóleikara. — Og þess er raun-
ar skemmst að minnast, að i barnatímanum á jólun-
um nú í vetur var leikið eftir hana leikritið „Búkolla". Annað
barnaleikrit eftir hana hefur veriS leikið hér opinberlega,
„Grámann í Garðshorni“.
LANDNEMINN 9