Landneminn - 01.05.1949, Blaðsíða 29

I KRINGUM 30. MARZ
Manneskjan er sér þess sjaldan meðvitandi, er
örlagastundir ber að’ höndum, og framtíðin er jafn-
an ein til dóms um verk hverrar kynslóðar. Oft er
|)ó hægt að' grilla útlínur afleiðinganna, sem stigið
spor hefur í för með sér, og svo er um afleiðingar
þess verknaðar, sem 37 íslenzkir alþingismenn frömdu
30. marz s.l.
Þeta mál verður þó ekki tekið til neinnar sérstakrar
athugunar á þessum vettvangi, — en minnzt á örfá
minni háttar atriði, sem gerðust í sambandi við af-
greiðslu þess, og sem liúast má við, að framtíðin
muni geyma, en ekki gleyma.
Einna tíðræddast hefur mönum orðið um kinnhest
jiann, sem reykvísk skólastúlka rétli Stefáni digra, er
liann í skjóli táragass skreið út úr Alþingishúsinu
eftir óhappaverkið 30. marz. Þótt fáir væru sjónar-
vottarnir, barst fregnin um verk ]>etta eins og eldur
í sinu og var á örfáum mínútum komin út um allan bæ.
Málgögnum Stefáns Jóhanns var lengi vel tregt
tungu að hræra um atburð þennan, og reyndu með
alls konar rósamáli að breiða yfir hvað skeð liafði.
Hét þetta fyrst „tilraun til líkamsárásar“, sem lög-
reglan þó hindraði með því að „lyfta stúlkunni inn
í Alþingishús“.
Öðru hvoru slapp þó orðið „kiuuhestur" inn i blöð-
in fyrir trassaskap Jieirra, er vernda áttu heiður Stef-
áns Jóhanns. Loks svipti svo íhaldskvennafél. Hvöt
huliðshjálminum af öllu saman með því að samj)ykkja
tillögu, sem vílti „fólskuverkið, er stúlkau sló í and-
litið á forsætisráðherranum“.
Sama daginn sem samþykkt ]>essi birtist í Morgun-
blaðinu, ritaði V.S.V. ákaflega tragiska lýsingu á Jrví,
sem fram hafði farið við dyr Alþingishússins. Hefði
hann auðsjáanlega betur verið kominn á Hvatarfund-
inn til að leiðbeina konunum við vítingarnar. Kveður
hannkommúnista 2 hafa æpt er Stefán Jó ogÁsgeir Ás-
geirsson gengu út úr Alþingishúsinu: „Stefán Jóhann.
Drepum. Drepum.“ Síðan hafi grjóthríðin dunið á
kempunum. Til allrar hamingju hafði Ásgeir þó skjala-
tösku sér til hlífðar, en Stefán því miður ekki svo
mikið sem rakvélarblað. Varð’ honum þó ekki meint
af, en um leið og hann skeið inn í bifreiðina vildi svo
óheppilega til, að vasaklútur stúlkunnar frægu straukst
við öxl forsætisráðherrans. Eins og flestum mun kunn-
ugt, kostaði þetta stúlkuna sólarhrings fangelsi. Dýr
myndi Hafliði allur. Væri mér næst að halda, að slík
gersemi væri betur geymd undir loku og lás en í lífs-
hættu á almannafæri.
Þegar pistill j)essi er ritaður, er pálmasunnudagur
nýlið'inn. Er hann m. a. haldinn hátíðlegur til minn-
ingar um innreið Jesú frá Nasaret í Jerúsalem.
Innreiðir höfðingja í borgir voru oft stórir við’burð'ir
á sinni tíð'. Við’ Islendingar höfum verið’ lausir við
slíkar hátíðir til þessa, þar til nú um daginn, að ein
slík inreið átti sér stað, j>ó með nokkuð annarlegum
hætti væri. Venjulegast hafa íbúar hinnar lánsömu
borgar safnazt saman við götur þær, er höfðinginn ók
um, og honum verið sýnd ýmis vinalæti, sem vottur
um tryggð og traust fólksins. Hefur nú á síðustu tím-
um J)ótt fara vel á því, að höfðinginn æki í opnum
vagni og veifaði hattinum sínum brosandi í allar áttir.
En hér var hafð’ur annar háttur á.
Þrír af valdamestu mönnum J)jóðarinnar voru að
koma úr skyndiför til Bandaríkjanna, — J)ar sem J)eir
kváðust hafa „tryggt öryggi og sjálfstæði tslands“.
En „enginn er spámaður í sínu föðurlandi,“ hafa
J)eir hugsað og búizt við litlu J)akklæli umbjóðenda
sinna hér heima, sem þeir álitu 90% þjóðarinnar,
er þeir áttu viðtöl við blöð vestra, — enda gerir fjar-
lægðin fjöllin blá og mennina mikla. En hvað’ um
það. Það þurfti hvorki meira né minna en 5 bíla og
um 10 vaska lögregluj>jóna til að flytja gersemar
þessar lifandi, landleiðina frá Keflavík til Reykja-
víkur, — og var það þó gert að' næturlagi. Slík þótti
hættan af morðingjum og illræðismönnum á einum
fjölfarnasta þjóðvegi þessa lands. E.
LANDNEMINN 29