Ljós og skuggar - 01.01.1905, Síða 14

14
Jú, það var göngustafur. Þeir skoðuðu .hann
í krók og kring. Honum hafði verið stungið í
skaflinn, og þarna kom hundurinn, hann reyndi að
sýna þeim vina hót sín, þótt hann værí svo fannbar-
inn að hann gat naúmast hreyft sig. „Við skulum
sjá hvað hann víll“. Seppi sneri sór við og rótaði
í snjónum. Undir háu barði, sem snjórinn hafði
hlaðizt að á alla vegu, lá maður, hann var alhulinn
snjó nema andlitið, sem var í skjóli við skaflinn, er
var likastur hellismunna i lögun.
Þeir tóku manninn upp. Við hlið hans lá
brennivínskúturinn, sem við þekkjum svo vel, og
rétt við höfðalagið var hálftóm, brotin konjaksflaska.
„Það er hann Ingvar frá Barði“, sögðu þeir,
hvor við annan, „veslingurinn, hann hefir ætlað að
hita sér á konjakinu“. Píltainir urðu hljóðir við.
„Hann er vist dáinn", sagði annar, „heldurðu
það ekki?“
„Það litur helzt út fyrirþað" sagði hinn „við
skulum reyna að koma honum heim“. Svo lögðu
þeir á stað. Ferðin gekk hægt og seint og það var
koinið undir miðnaétti, er þeir loks námu staðar á
hlaðinu í Gerðiskoti-
VI.
Læknirinn var sóttur. Hann gjörði hverja
lífgunartilraunina á fætur annari, loks varð vart við
lífsmark með Ingvari, en haun hafði kalið til muna