Heimilisritið - 01.03.1943, Qupperneq 11

— Nokkrum dögum síðar, þegar
ég var að þurrka vínglösin, var hurð-
inni hrundið upp og inn komu tveir
Englendingar, sem voru klæddir eins
og þeir væru að fara í veizlu.
— Littu bara á, Tommy! Hérna
er þá reyndar bar, sem betur fer,
sagði annar þeirra. Hvað eigið þér
til barmaður sæll?
Eg var í slæmu skapi, og mér geðj-
aðist illa að því að vera nefndur
barmaður.
— Nokkrar flöskur af eitri, svar-
aði ég, og voðalegt skap.
Þeir brostu.
— Eg furða mig ekkert á því síð-
arnefnda, sagði annar þeirra. Þetta
er voðalegur staður.
— Því treysti ég mér ekki að
neita, ansaði ég. Mætti ég spyrja
hvað veldur komu yðar hingað?
— Við fengum óveður, svo að skip-
stjórinn neyddist til þess að leita
hafnar og fá gert við eitthvað, sem
bilaði. Við vorum að koma í land til
þess að litast um hérna.
Eg leit út um glugga og sá stóra
lystisnekkju er lá fyrir akkerum í
höfninni.
— Þér þarfnist víst ekki bar-
manns, sagði ég. Ef þér getið eitt-
hvað notað mig um borð, þá býð
ég hákörlunum byrginn og syndi
strax út í skipið.
— Því miður getum við ekki fjölg-
að fólki um borð, svaraði hann. En
komið með vínföngin maður minn.
Ég var að leggja nokkrar vínflösk-
ur á borðið þegar Jimmy kom inn.
Hann gekk hálfa leið ýfir gólfið,
en stanzaði þá eins skyndilega og
hann hefði orðið fyrir dauðaskoti.
í örfáar sekúntur hefði mátt heyra
saumnál detta.
— Nú! Svo það er hérna, sem þú
hefur falið þig, sagði sá af aðkomu-
mönnunum, sem oftast hafði haft
orðið. Ég býst ekki við því, barmað,-
ur, að þér þurfið að hafa meira fyrir
okkur.
Án fleiri orða gekk hann út — og
eftir andartak hélt hinn á eftir. Þeg-
ar hann kom á móts við Jimmy hik-
aði hann ofurlítið.
— Er hún hérna? sagði Jimmy
rámraddaður.
— Já, svaraði hinn. Hún er úti í
snekkju. Við erum þar margt kunn-
ingjafólk.
Svo fór hann út á eftir félaga sín-
um. Jimmy leit út um gluggann og
sá þá ganga að báti sínum og halda
út í skipið. Svo gekk hann til mín og
muldraði:
— Skrítin tilviljim, en alveg óþörf.
Eg gat ekki annað en dáðst að því
hvernig hann tók þessu, þótt ég væri
að vísu ekki vel kunnur öllum að-
stæðum. Hann fékk sér sinn venju-
lega ginskammt og fór síðan til
skrifstofu sinnar í birgðahúsinu.
OKÖMMU eftir sólsetur, þegar
myrkrið var að skella á, kom
bátur á fullri ferð frá snekkjunni.
Maður nokkur hljóp upp úr bátnum
er hann lagði að bryggjunni og
linnti ekki sprettinum fyrr en hann
var kominn inn í vínstofu mína. Það
var lágvaxinn maður, sá sami og
HEIMILISRITIÐ
9