Heimilisritið - 01.03.1943, Síða 14

tíma. Til er það, sem ekki er leyfi-
legt að skýra frá. Eg get aðeins sagt
yður frá því að hún sagðist elska
hann.
Þegar dauðastríði Jimmys var
lokið og hin einkennilega kaldrana-
lega sál hans var lögð upp í hina
óþekktu, og síðustu ferð sína,
leiddi ég hana af stað. Við töluðum
ekki orð saman, og hún virtist vera
mjög máttfarin. Það leið ekki á
löngu þar til ég var tilneyddur að
bera haha. Já, svona vildi það til að
ég bar hana á bakinu eins og kart-
öflupoka þrjár mílur í niðamyrkri.
Þegar við komum í þorpið vorum
við umkringd af fjölda manna. Litlu
síðar vorum við Clavering einir í
vínstofunni. Hann stamaði fram
þakklætisorðum en ég greip þurrlega
fram í fyrir honum:
— Þér þurfið ekki að þakka mér
neitt. Þér standið einungis í þakkar-
skuld við þann, sem þér kölluðuð
falshund — en sem var miklu meiri
maður en bæði þér og ég getum
nokkumtíma orðið.
— Var? sagði hann og starði á
mig.
— Já, svaraði ég. Hann er dáinn.
Hann stóð þögull litla stund, svo
tók hann ofan hattinn.
— Þér hafið rétt að mæla, sa^ði
hann. Hann var mér fremri um
flest.
|V/IERTON stóð upp og hringdi
bjöllunni.
— Eg hef aldrei séð hann síðan,
sagði hann hugsandi. Og ekki konu
hans heldur, fyrr en í kvöld. Og ég
hef aldrei haft tækifæri til þess að
fylla út í eyður þessarar sögu. Það
sem meira er, ég held að ég hafi
enga löngun til þess.
Þjónninn kom til hans.
— Viljið þér gjöra svo vel og gefa
mér tvo wisky og sóda — og hafa
þá stóra.
12
HEIMILISRITIÐ