Heimilisritið - 01.03.1943, Síða 16

andi, verður hann meira vakandi og
órólegur. Þó er mjög vafasamt, hvort
nokkur taugaveiklun getur stafað af
skorti á svefni.
Georg Herbert Palmer, prófessor
í heimspeki við Harvardháskólann,
er andaðist fyrir 10 árum, 91 árs,
var vanur að segja nemendum sín-
um frá því, að hann hefði aldrei get-
að sofið næturlangt frá því hann
varð fullvaxinn. Hann svaf sjaldan
lengur en tvo tíma í einu, svo lá
hann vakandi einn eða tvo tíma. En
hann komst að raun um, að hann
hvíldist, ef hann lá hreyfingarlaus í
rúminu, án þess að hugsa um nokk-
uð alvarlegt mál. Þannig tókst hon-
um að sigrast á örvinglun hins svefn-
lausa og hóf dagsverk sitt á hverjum
morgni, engu hnuggnari en þeir, sem
nutu eðlilegs svefns.
Georg B. Wilbur skýrir frá því, að
reynsla prófessors Palmers hafi orð-
ið sér til bjargar, þegar hann var
við nám í Harvardháskólanum. —
Aðferðin var fljótvirk, segir dr. Wil-
bur. Þau óþægindi, sem svefnleysið
hafði áður valdið mér hurfu alger-
lega. Ógæfan er sú, að maður snýr
sér ótal sinnum í rúminu og kvelur
sig með áhyggjum yfir því að geta
ekki sofið. Það eru þessar áhyggjur,
sem kallast svefnleysi. Raunverulega
held ég að svefnleysi sé ekki til.
Síðustu setninguna er þó rétt að
taka með varfærni. Dr. Wilbur held-
ur áfram: — Oft á tíðum kemur eft-
irfarandi atburður fyrir á sjúkra-
húsum: Sjúklingur nokkur kvartar
yfir því, að sér hafi ekki komið dúr
á auga alla nóttina; hann er þess
fullviss, af því hann hefur heyrt
klukkuna slá á hverri klukkustund.
Sannleikurinn er sá, að hann hefur
sofið vel og eðlilega, samkvæmt
framburði vökukvennanna. Hann
hefur ef til vill verið vakandi í tutt-
ugu mínútur, og þessar minútur hafa
orðið að allri nóttunni í ímyndun
hans. Þessvegna er ég tortrygginn
gagnvart svefnleysi. Eg hef líka orð-
ið var við menn, sem óttast svefn-
inn, af því að þeim er gjarnt til að
fá martröð — og svefnleysi þeirra
stafar þá af því.
C'N þrátt fyrir allt þetta, þá er
svefnleysið plága, sem þjáir
marga, rýrir starfsþrótt þeirra og
lífsgleði. Líklega er það ein sú mesta
raun, sem fyrir nokkurn mann kem-
ur, enda þótt hann reyni að hafa
hemil á hugsunum sínum og vöðva-
hreyfingum, þegar hann ’iggur út
af. Það er enginn hægðarleikur að
víkja frá sér þeim vandamálum,
sem ásækja heilann. Þessvegna not-
ar einnig stór hópur manna ýms
svefnlyf.
En notkun svefnlyfja er ákaflega
varhugaverð. Það kemur oft fyrir að
í stað þess að ró færist yfir sjúkling-
inn, komi óróleiki og æsingur, e'.n'/.-
um er þetta títt hjá konum. Eun-
fremur er það algengt, að þeir sem
neyta svefnlj'fja nokkuð að ráði, geta
að lokum alls ekki án þeirra verið.
14
HEIMILISRITIÐ